Hoofdstuk 39
Alexander werd alweer bijna volwassen en het was tijd om hem te vertellen over de generaties. "Alexander, ik wil je iets vragen." "Ja?" "De overgrootoma van jouw oma is begonnen met het stichten van 10 generaties. Zij gaf het door aan haar dochter, die weer aan haar zoon, hij weer aan zijn dochter, jouw oma en oma aan mij. Ik wil het graag aan jou geven. Het enige wat je hoeft te doen is een vrouw zoeken en daar een kind mee krijgen om het aan door te geven."
"Maar pap, ik vind toch nooit een vrouw. Niemand vind mij toch leuk, iedereen vind me een nerd." "Jongen, stel je niet aan, er vind vast wel iemand je leuk." "Nee, echt niet pap."
"Doe het voor mij jongen. Je wil het toch niet beëindigen?" "Nee pap, maar.." "Jongen, je vind wel een vrouw."
"Oke pap, ik doe het voor jou en oma. Ik zal proberen een vrouw te zoeken, maar pap, dat kan heel lang duren."
Ik stond op. "Kom is hier. Dankje Alexander. Je doet me een heel erg groot plezier." "Het is geen moeite pap. Ik zal voor lieve kleinkinderen proberen te zorgen."
Op een avond in het weekend gingen Enora en Alexander samen zwemmen. Enora had een nieuw vriendinnetje mee genomen, Roxanne.
Ze waren in een korte tijd beste vriendinnen geworden, ze waren onafscheidelijk.
Roxanne was net zo'n type als Enora, dezelfde kleding, zwart geverfd haar. Alleen had zij niet zo'n ouders als Enora, haar ouders waren rocksterren en vaak van huis.
Alexander was ook niet alleen gegaan, hij had Gabriella meegenomen.
Gabriella voelde zich niet zo op haar gemak in haar bikini tussen de vele mensen, dat kwam natuurlijk door haar verlegenheid.
Alexander keek een keer goed naar Gabriella, wat was ze mooi zonder bril. Hij had kriebels in zijn buik, was hij nou verliefd?
Op een middag kwam Gabriella weer langs. Alexander voelde zich niet meer zo op zijn gemak. Hij praatte moeilijk en wist niet hoe hij zich moest gedragen, hij besloot haar te vertellen wat hij voelde.
"Gabriella, ik weet dat we gewoon vrienden zijn, maar op het zwembad kreeg ik vlinders in mijn buik. Daarom gedraag ik me zo raar." Hij probeerde haar hand te pakken, maar Gabriella trok zich terug. "Uhh, tsja.. Ik voel dit niet voor jou.."
Gabrielle gaf hem een knuffel. "Sorry.." Alexander probeerde te lachen, maar in zijn ogen kwamen tranen. 'Zie je nou dat geen meisje me leuk vind.' Dacht hij.
"Ik wil onze vriendschap niet op het spel zetten. Sorry.. En ik kan mijn gevoel niet dwingen.. Ik denk dat ik beter kan gaan."
Alexander keek uit het raam hoe ze weg liep. Een traan rolde over zijn wang, hij wou haar zo graag.
Alexander sprak haar een maand niet meer, ze ontliepen elkaar op school en zo'n dingen. Op een morgen, heel vroeg, ging Alexanders mobiel, Alexander nam op. "Hee Alexander, met Gabriella. Ik moet je wat vertellen.. Ik sta op het vliegveld.. Ik vertrek voor minstens een jaar, waarschijnlijk twee of langer, naar Frankrijk. Mijn vader heeft er een baan, het kan dat we hier vier jaar moeten blijven. Sorry.. Tot ooit." "Nou.. Doei.." "Doei Alexander." Verbaasd ging hij op zijn bed zitten en dacht na. Achja, wat boeide het hem nou, ze ontliep hem toch.
