Hoofdstuk 31
Ik was alweer een paar maanden zwanger en het was nu al heel zichtbaar dat ik zwanger was. Ik had Tyler al een tijdje niet gezien en hij wist het nog niet. Ik belde hem op om het hem te vertellen. "Tyler.. Niet schrikken, maar ik ben zwanger en ik weet zeker dat het van jou is, want ik heb het met niemand anders meer gedaan." "Maar Jade, dat is toch geweldig!" Zei hij. "Zijn we niet een beetje oud?" "Welnee! Het is echt geweldig schat."
Tyler wreef over mijn buik. "Wat ben je al dik.. Onze pracht groeit snel." Ik vond het geweldig dat Tyler er blij mee was. Ik dacht echt niet dat hij nog een kleintje zou willen.
Stacy was ook al jarig geweest en ze was nu een prachtige tiener, maar jammer genoeg kon niemand haar zien. Ze zat er nu al maanden vast.
Stacy keek in de spiegel. Haar spiegelbeeld deed haar aan mij denken. Ze leek veel op mij vond ze.
Stacy keek in de klerenkast en zocht naar leuke spulletjes, maar wat lag daar? Een mobiel! Snel toetste ze het nummer van mij in, maar er was geen bereik.
Stacy stak haar arm door het hek en reikte met de mobiel naar de trap. Ze stak haar andere arm ook door het hek en toetste het nummer in. Er was bereik, ze was zo opgelucht!
"Mam! Mam! Met mij, Stacy! Mama ik heb je zo gemist!" Stacy schreeuwde door de telefoon en ik hoorde ook een snik in haar stem. "Schatje, Stacy, waar ben je, hoe kun je me bellen!" "Ik heb een telefoon gevonden mama!"
"Maar schat, waar zit je, ik kom je halen. Ik mis je zo!" "Mam, dat is het probleem, ik weet niet waar ik ben. Ik zit ergens in een donkere kelder." "Oh schatje. We vinden je wel, ik ga er alles aan doen! Ik zoek je al een half jaar en zelfs de politie heeft een zoektocht gehouden. Maar.. Wie heeft je ontvoert, Jacob natuurlijk?" Ik slikte.
"Ja.. Mam, vind me snel. Ik wil hieruit en ik wil je de mij showen als tiener. Jacob is zo'n oen. Ik snap niet dat hij mijn vader is!" "Maar schat.. Ik ben zwanger van Tyler, dit moest je even weten." "Wie is Tyler?" "Die man die er de morgen was dat je werd ontvoert.." "Ohw.. Leuk hoor!" "Schatje.. Ik probeer je echt te vinden, maar het is niet makkelijk." "Snap ik mam, maar ik hou het hier geen maand meer vol!"
"Oh schat, ik vind het zo erg. Ik heb je zo gemist." "Mam, ik moet hangen volgens mij komt Jacob eraan. Ik hou van je mama." "Ik hou ook van jou schat. Heel veel!" "Ik zie je snel mam, hopelijk." "Ja, hopelijk. Maar.." Ik kon mijn zin niet afmaken, want ze had al opgelegd.
Stacy ging in bad zitten. 'Hopelijk vinden ze me snel.' Dacht ze.
Jacob kwam weer eens kijken in de kelder. "Hee meid. En gaat het allemaal goed hier?" "Nee, laat me gaan." "Je weet dat ik dat niet doe." Stacy snikte. "Kom toch hier." "Nee, blijf van me af sukkel!" "Ik wil je alleen maar troosten." "Troost me maar door me hier weg te laten."
"Godverdomme, LAAT ME HIER WEG! Wat heb ik je aangedaan of mam waardoor je mij hier vasthoud?! WAT?! Of heb jij een slechte jeugd gehad en wil je je dochter hetzelfde laten meemaken?" "Je moeder heeft me wat aangedaan! Ze wou met me scheiden en nam me al mijn geld af!" "GELD IS NIET ALLES! Liefde is alles en je familie. Mam ging bij je weg, omdat je niets deed, niets!" "Zeur maar meid, je begint al op je moeder te lijken, van binnen en buiten."
Jacob sloeg Stacy een paar keer vol in haar gezicht, zoals hij bij mij deed. Stacy sloeg, ze wist dat hij gemeen was, maar niet dat hij gewelddadig was.
Stacy keek hoe Jacob de trap op liep. Wat haatte ze hem erg. Waarom liet hij haar niet gaan.
Een traan liep over haar wang. Weg was het enige dat ze wou.
Ik vertelde iedereen dat ik met Stacy had gesproken. We zochten haar overal, maar jammer genoeg zonder resultaat. Tyler was bij ons ingetrokken, hij hoorde nu bij het gezin.
Een week later was Jacob weer langs geweest bij Stacy. Jacob ging weg. Stacy begon aan het hek te trekken en opeens ging het hek open. Jacob had hem open gelaten. Snel rende ze uit het hok.
Ze liep de trap op, wat voelde dat heerlijk. Ze ademde de heerlijke frisse lucht van buiten in, wat had ze dat gemist. Ze schreeuwde "Jacob, sukkel! Ik ben eruit! EINDELIJK!"
Ze rende en rende, maar waar was ze? Overal zag ze alleen maar bergen. Ze was echt in de middle of nowhere.
Ze bleef maar rennen, steeds rechtdoor. Ze kwam opeens bij de zee uit en besloot die te volgen.
En het volgen van de zee had geholpen, ze kwam uit bij een weg. Ze liep de weg op en keek op een bordje. Twinbrook 5 stond erop. Pff.. Het was nog vijf kilometer lopen.
Ze rende over de stoep zo snel als ze kon. Uiteindelijk kwam ze bij de stad van Twinbrook uit. Ze was blij en gilde een keer. Een echte kreet van blijdschap, woede en verdriet in elkaar.
Ze rende ons huis binnen huilend en al. "Mama, mama, mama!" "Stacy, ben jij dat?" "Ja!" Huilde ze. "Schatje, kom hier." Ik begon ook te huilen en te lachen tegenlijk. "Ik heb je zo gemist schat en wat ben je mooi." "Ik jou ook, mama. Zo erg! Het was echt een hel. En Jacob sloeg me." "Schat.. Dat heeft die ook bij mij gedaan toen ik wou scheiden. Maar.. Ik ben zo blij dat je er weer bent. Ik was zo ongerust."
"Oh, mam. Je buik!" "Ja.. Ik ben over twee dagen uitgeteld. Maar ik ben nu al blij met mijn kind die terug is!" Ik gaf haar een kus op d'r wang.
We kletsten nog een half uur, maar het gesprek stopte. Ik kreeg een heftige wee. "Mam, wat is?" "Schat, de baby is te vroeg. Mijn vliezen zijn gebroken! Roep Tyler!" Ze riep Tyler en Tyler kwam zo snel als die kon naar onder.
"Oh gaat het Jade?" "Nee, blijf rustig!" Maar dat rustig blijven van hun ging niet zo geweldig goed. De weeën duurde wel drie uur, pijn dat het deed.
Toen ik de kleine engel zag, vond ik het al niet meer erg. We hadden een prachtig klein meisje gekregen, we noemden haar Lilly.
Stacy knuffelde haar. "Hee Lilly, je hebt de beste moeder van de wereld en ik denkt ook wel de beste vader." Ze keek naar Tyler. Tyler lachte. "Achja.. Je papa is in ieder geval vele male beter dan mijn papa."
Preston en Capucine kwamen thuis. "STACY!" Schreeuwde ze tegenlijk. Ze vlogen haar allebei om de nek. Iedereen had haar gemist.
Toen keek Preston naar mij. "Aah, gossie! Een te vroeg meisje! Hoe heet ze mam?" "Lilly." "Hallo Lilly, welkom bij de familie." Zei Preston op een kinderlijke manier.
Ik gaf Tyler een zoen. "Ons kind is prachtig." "Ja, onze kleine Lilly."
Misschien denk je.. 'En Jacob', nou.. Die laten we maar gaan. Hij komt er nog wel achter dat Stacy weg is en als hij nog eens iets doet, dan huur ik wel een moordenaar in.. Of ik laat hem gewoon oppakken. Door al dat gedoe van hem zijn we wel een nog closer gezinnetje als eerst.
En Stacy was blij dat ze weer in haar eigen, een beetje vertienerde kamer kon slapen. Ze viel zelfs direct in slaap toen ze er al even op ging liggen.
Update
De tijd van Lilly als baby was vermoeiend. Ik moest vaak 's nachts uit bed om weer eens een flesje op te warmen.
Ze dronk wel snel, dus ik was geen uren met haar bezig en kon weer snel naar mijn bed.
Ik was bijna de hele dag moe, Lilly eiste heel veel tijd op en dus ook mijn slaapuren.
Ze huilde heel erg veel. Ze was echt een huilbaby. Tegenover haar waren Preston en Stacy als baby heel erg rustig.
Gelukkig had Lilly een hele lieve vader, die mij vaak hielp. Hij gaf vaker een flesje, verschoonde haar luiers en speelde veel met haar. De perfecte man dus.
