Hoofdstuk 4
Midden in de nacht werd ik wakker. Ik voelde een soort trapje in mijn buik, ik legde mijn hand op mijn buik. Weer voelde ik het. O nee! Ik was zwanger. Niet nu! Dat kan ik nu echt niet gebruiken, hoe moet ik dit Ryan vertellen? Hij zal het kindje nooit zien opgroeien. Ik moet het maar geheim houden, maar uiteindelijk zal hij het toch zien.
Ik had wafels gemaakt. Niks wetend zaten Ryan en Dylan te eten. Ik probeerde niks te laten merken, wat moeilijk bleek te zijn. Het was niet leuk om iemand voor te liegen.
Na het eten haalde Ryan de tweeling uit de wieg. Hij gaf hun de flesjes. Hij dacht eraan dat ze samen zouden sterven. Eerst was hij bang voor de dood, maar nu niet meer. Hij wou genieten van elk moment en wat hij zowiezo wou, geen eenzame dood. Nee dat wou hij niet.
Ik begon aan mijn tuintje. Het was echt fijne afleiding en ik dacht even nergens aan. Alles leek weer helemaal vrolijk te zijn, wat het natuurlijk niet was.
Dylan schilderde op zijn kamer, hij zat nog lekker in zijn pyjama. Ook hij probeerde zijn gedachte ergens anders te laten zijn dan bij zijn vader of broertjes.
Ryan ging sporten, ook al had hij het niet meer nodig voor zijn werk, maar het bleef zijn hobby.
De tweeling speelde met de speeltjes op hun kamer. Jay koos voor de muziek en Jort voor het inzicht. Jay had een rockster kunnen worden en Jort een wetenschapper, maar jammer genoeg hebben ze geen toekomst.
Onder het sporten bleef Ryan maar denken aan de ziekte en aan zijn werk. Hij zou moeër gaan worden.. Dat konden ze niet gebruiken bij het leger.. Hij besloot het werk op de bellen. "Met de generaal." "Uuhh.. Met Ryan." Zei hij aarzelend. "Wat is er? Waarom bel je?" "Ja uhh.. Hoe moet ik het zeggen. Ik heb een ziekte.. Genaamd Artnovi." "Artnovi? Die ziekte ken ik niet." Onderbrak de generaal hem. "Ja, en uhh.. Ik zal steeds moeër worden daardoor. En.. De rest vertel ik maar niet, daar komt u wel achter. Maar waarom ik eigenlijk bel.. Ik wil ontslag nemen." "Oké.. Dat is wel een verlies voor ons team, wat je was een goede werknemer." "Dank u generaal." Ryan hing op. Hij had het goed gedaan.
Ondertussen had Dylan zijn schilderij af. Hij werd als maar beter. Hij keek naar zijn schilderij, die ging hij bewaren, net zoals al zijn andere schilderijen.
Ik was ook naar boven. Een voor een pakte ik Jay en jort op en knuffelde ze. Een traan rolde over mijn wang, maar ik had ook een glimlach op mijn gezicht. Het is een fijn gevoel dat ik ze nog kan vasthouden.
Toen ik de kamer af liep kwam ik Ryan tegen. "Schat? Ben je nou dikker geworden of ligt dat aan mij?" Ik keek hem geïrriteerd aan. "Ja, uhm.. Sorry. Maar het valt me op, gewoon een vraag hoor."
"Ryan.. Beloof dat je niet kwaad wordt, maar.. Ik ben zwanger." Zei ik en keek weg. "Huh? Van wanneer?" "Die ene keer.. Ik dacht dat het gewoon even leuk was, niet voor een kindje.. Eigenlijk was ik niet van plan om weer zwanger te worden.. Niet nu." "Ach schat, maak je niet druk. Is toch leuk?"
Ik pakte Ryans handen en zei: "Ryan.. Ik ben bang." "Voor wat?" "Voor als jullie zullen sterven, ik wil dat niet! Ik blijf hier alleen met Dylan over en ik zit met het verdriet, je komt dan niet meer terug. Ik hoop ook voor jou dat jij de geboorte nog mee maakt, maar dan zit ik ook met het kindje." "Lieverd, je kunt dat. Je moet er ook zijn voor Dylan en altijd sterk blijven. Ik zal altijd bij je blijven." "Ik hou van je." "Ik ook van jou en dat zal altijd zo blijven." "Altijd?" "Altijd."
Toen Dylan zijn boterham al op had, zaten wij samen aan tafel. Dylan was aan het gamen en wij zaten stil te eten. We zeiden niks. Ik wist niets te zeggen en durfde niets te zeggen, volgens mij had Ryan hetzelfde.
Toen Ryan en ik de tweeling hun flesje gaven, leken ze zowat om te vallen van de slaap. Snel legde we ze in de wieg. De kenmerken van Artnovi schoten weer door mijn hoofd. O nee, het was begonnen.
Samen met Dylan zaten we op de bank TV te kijken. We hadden onze pyjama's al aan en keken naar een kinderprogramma.
Om half negen stuurde ik Dylan naar boven. "Nou lieverd, ga je slapen? Je hebt morgen gewoon school." Zei ik. "Oké, mama, Welterusten. Welterusten, papa."
Ik zapte naar een ander programma. Ryan sloeg een arm om me heen. "Je bent nog steeds bang hé?" Zei hij. Ik knikte. "Hoeft niet. Het komt allemaal goed." Hij pakte mijn hand en gaf me een klein zoentje.
Om half tien zei Ryan dat hij moe was. Ik was ook wel moe, dus we gingen naar bed. Op naar de volgende dag, hopelijk zouden ze niet veel achteruit gaan..
Update
's Morgens had ik niet echt zin om te koken. Ryan werd ik maar niet wakker, zelfs niet als ik hem heen en weer schudde. Samen met Dylan zat ik aan het ontbijt. "Waar is papa?" Vroeg hij. "Papa slaapt nog." "Oohh."
Toen we allebei opstonden om ons kommetje in de afwasmachine te stoppen, zei Dylan opeens heel verlegen: "Mama, ben je zwanger?" Ik keek hem aan. "Ja, goed gezien." "Krijg ik nog een broertje of zusje!" "Ja, voel maar eens aan mijn buik." Blij begon hij over mijn buik te wrijven. We vergaten alle zorgen even.
Om acht uur moest Dylan naar school. Nog voordat hij ging vroeg hij of Ryan al wakker was. Ik schudde van nee. Pff.. Het begint dus ook al bij Ryan.
Jay en Jort waren al wakker geworden, ik gaf ze hun flesje en ze begonnen direct te spelen.
Om tien uur was Ryan wakker geworden. Opgelucht haalde ik adem toen ik hem onder zag. "Waar is Dylan?" Vroeg Ryan. "Naar school." Zei ik. "Huh, maar het is pas.. tien uur. Wat heb ik lang geslapen." "Uhu.. Pak maar een bordje cornflakes, hebben wij ook gehad."
Ik was in de tuin bezig. Ik gaf ze maar alleen water, anders duurde het me te lang.
Toen Ryan zijn bordje cornflakes op had ging hij TV kijken. Hij voelde zich moe.. Liggend keek hij naar de TV het gaapte. Bah.. Moeheid.. Éen van de kenmerken.
Toen ik klaar was in de tuin zag ik Ryan op de bank liggen. "Ryan? Ben je wakker?" "Ja.. Maar wel moe." Hij ging rechtop zitten. Ik ging naast hem zitten en we keken samen TV. Opeens viel de TV uit, na een minuutje ging hij weer aan. Raar..
Om drie uur kwam Dylan thuis. "Ben thuis!" Zei hij en zuchtte. Hij begon maar aan zijn huiswerk. Hij keek naar wat hij moest maken en lachte, dat was makkelijk!
Toen ik even naar de tweeling ging kijken, trof ik ze slapend aan. Ik schrok me kapot. Snel pakte ik ze op en legde ze in hun wiegjes. Ze sliepen gewoon door.
's Avonds pakte we allemaal wat spaghetti uit de koelkast, dat stond er nog. Ik had nog steeds geen zin om te koken en mijn buik zat me in de weg.
Na het eten plofte ik neer op de bank. Ik voelde me depressief. Ik keek naar de bar.. Nee, dat moest ik niet doen, dat is niet goed voor de baby. Achja.. Eentje kan geen kwaad, toch? Snel maakte ik me een drankje en dronk het snel op. Gelukkig had niemand het gezien.
Ryan had nog even gesport, toen hij klaar was keek ik nog met hem TV. Dylan mocht nog even van mij schilderen, voordat hij naar bed ging, maar dan moest hij zich ook nog douchen.
Nadat Dylan een douche had genomen, kroop hij zijn bedje in, hij was toch best wel moe.
Toen wij net in bed waren gekropen, kreeg ik weeën. Ryan werd wakker van mijn geschreeuw en kroop zijn bed uit. Moe keek hij me aan. "Wat is er?" Zei hij. "Weeën." Bracht ik met moeite uit.
Dylan was ook wakker geworden. Schreeuwend stond hij daar, heel benieuwd naar zijn nieuwe broertje of zusje..
Update
Er kwamen twee kleine jongetjes uit mij. Ik was een beetje teleurgesteld.. Ik had stiekem op een meisje gehoopt en.. Zeker niet op twee jongens! Toen ik naar hun gezichtjes keek was ik toch weer blij, Logan en Lesley waren de namen.
We hebben van Angelica's oude kamer de kamer van hun gemaakt, we hebben de oude kamer van Michael verkleint in een mini-kamertje, we zouden het toch niet meer nodig hebben, maar om het helemaal weg te doen, vond ik zonde. De kamer van Logan en Lesley was heel vrolijk, blauw met wit, het paste niet helemaal bij de sfeer die nu in huis hong, maarja, ze kregen er toch niets van mee en eigenlijk wou ik dat ook helemaal niet.
Ik had kon niet meer slapen, dus douchte ik me. Daarna begon ik direct aan het ontbijt, pannekoeken.
Ik vertelde aan Dylan dat hij twee broertjes had gekregen, hij mocht ze zien na het eten. Ryan was ook heel trots, maar toch was hij weer verdrietig, hij zou ze niet volwassen zien worden..
Net toen ik de bordjes in de afwasmachine wou stoppen, ging hij kapot. "Nou, dat is lekker." Zei ik. "Wat is lekker?" Vroeg Ryan. "De afwasmachine is weer eens kapot." "Ik maak het wel?" "Kun je dat?" "Ja, tuurlijk." "Laat je niet elektrocuteren, ik wil je nog niet kwijt." Ik slikte.
Samen met mij liep Dylan naar boven. Een voor een gaf ik ze de fles. "Wat zijn ze lief." Zei Dylan. Ik knikte. De grote ogen van de kleine keken de kamer rond, ze hadden geen besef van wat er allemaal speelde.
Net toen Dylan helemaal op ging in zijn broertjes en het verdriet vergat, verstoorde de stomme toeter van de schoolbus het. "Mam, ik ga naar school." Zuchte hij en liep naar onder. Hij plofte neer op de bank in de bus en keek uit het raam. Bah, wat had hij de pest aan school, maar gelukkig doet hij wel zijn best.
Jort en Jay gaf ik ook de fles, bah, ik wordt gek van die flesjes. Die droom van mijn moeder begint me toch een beetje de keel uit te hangen, maarja, ik heb het beloofd. Ik had toch liever vier kinderen gehad of minder, dat kon ook, maar ik kreeg een tweeling..
Ondertussen maakte Ryan de afwasmachine. Opgelucht haalde ik adem toen hij riep dat het hem was gelukt.
Ik begon ook weer eens aan mijn favoriete hobby, tuinieren. Niet dus. Ondertussen keek ik de tuin rond, ik vond het jammer dat we niet zoveel plek hadden, ik wou graag een trampoline of een klimtoestel of iets wat er op lijkt.
Ryan liep naar boven en tilde een voor een Jay en Jort op. Hij drukte ze dicht tegen zich aan. Een traan viel op de pyjama van Jort, ze zouden samen vertrekken naar de hemel, maar de vraag is wanneer.
Jay en Jort waren moe, dus Ryan legde ze in de wieg. Direct vielen ze in slaap, letterlijk, vielen.
Ryan ging onder op de bank liggen met de TV aan, na vijf minuutjes te hebben gekeken viel hij al in slaap.
Toen ik klaar was in de tuin wist ik niet wat ik moest doen. Ik keek naar de auto's die voorbij ons huis reden. 'Ik ga maar is TV kijken.' dacht ik.
Ik liep naar de kamer en wou op de bank gaan zitten, daar zag ik Ryan slapend liggen. Opeens realiseerde ik me dat Ryan jarig was! Helemaal vergeten en hij ook volgens mij.
Ik zette mijn hand op mijn heup en zei: "Wakker worden jarige job." "Hé wat? Godmejaar.. Ik ben in slaap gevallen." "Ja, dat ben je. Maar.. Je bent jarig schat." "Oh ja! Helemaal vergeten."
Toen Dylan thuis kwam pakte ik een taart uit de koelkast en stak de kaarsjes aan. Ryan blies de kaarsjes uit, maar al te vrolijk was hij niet. Volgens mij was hij alleen maar blij dat hij dit nog haalde.
Allemaal aten we een stukje taart, we aten het als avondeten. Onder het eten gaapte Ryan. "Ik ben moe." Zei hij. Ik keek naar mijn taart, hij had net nog geslapen! Dylan begon na zijn stukje taart aan zijn huiswerk.
Net toen Ryan naar boven wou lopen ging onze huistelefoon. "Met Ryan." "Hee Ryan." Snikte iemand aan de andere kant van de lijn, het was mijn moeder. "Wat is er mam?" Zei Ryan, ja Ryan noemt haar ook mam. "Vi-ince is ge-ge." "Ge-wat?" "Gestorven." "Oh, nee!" Ryan kreeg tranen in zijn ogen. "Ik moet hangen." Zei mijn moeder en hong snel op.
Ryan liep naar me toe. "Ik dacht dat je naar bed ging?" Zei ik. "Ja.. Maar toen ging de telefoon.. En je vader.." "Wat is er met mijn vader?" "Hij is gestorven." "Wat?" Mijn ogen vulde zich met tranen. "Kom maar hier." Zei Ryan en sloeg zijn armen om me heen. "Ryan, het wordt me allemaal te veel." Huilde ik. "Snap ik lieverd, snap ik."
Ryan ging naar bed toe. Het was pas zeven uur, maar toch viel hij direct in slaap.
Nadat ik de tweelingen de fles had gegeven, begon ik aan een belrondje. Eerst belde ik mijn zus. "Met Rianne." "Hee Rianne, met Rachelle weet je het al over pap?" "Uhu." "Ik kan het echt niet meer aan." "Waarom niet?" Ik vertelde over de ziekte Artnovi. "Wat erg! Oh.. Ik vertel wel even wat leukers oké?" "Oké." "Ik heb nog een dochtertje, Tjitske." "Oh, wat leuk! Ik heb nog twee zoontjes.." "Twee?" "Jup, weer een tweeling. Logan en Lesley." "Ach is toch leuk?" "Ja.. Maar ik bel nu even naar mam, dooeei." "Doei, sterkte zus, je kan het." Snel toetste ik het nummer van mijn moeder in. "Met Jane." Zei ze triest. "Met Rachelle." "Hee lieverd, waarom bel je?" "Ik wil je gewoon even sterkt wensen en bijpraten.." "Oké."
"Nou ja.. Eerst goed of slecht nieuws?" "Doe goed maar eerst." "Ik heb er een tweeling bij, Logan en Lesley." "Oh wat leuk! En het slechte nieuws?" Ik vertelde haar over Artnovi, ze begon te snikken. "Ja.. Ik weet het. Ik heb het geaccepteerd.. Nog niet helemaal maarja.. Ik ga nu de dokter bellen." "Oké lieverd, succes." Ze hing op. Ik toetste het nummer in van de dokter. "Uuhh, hoi dokter, Rachelle." "Hee Rachelle, waarom bel je? Is er iets met Ryan of de tweeling?" "Nou.. Ja, ze slapen bijna de hele dag, een kwart zijn ze maar wakker." "Oeej.. Het spijt me voor jou Rachelle, maar ik geef ze dan niet lang meer." "Hoe lang dan?" "Kan ik niet met zekerheid zeggen, sorry." "Oké.. Doei dan." Triest hong ik op.
Dylan was al naar bed en ik ging ook slapen. Ryan sliep nog gewoon, ik ging op het bed zitten en zuchte. Waarom moet dat nou altijd mij gebeuren?
