Hoofdstuk 7
's Morgens vroeg ging de bel. Ik keek door het raampje en zag mijn zusje staan, ze had tranen in haar ogen en zag er hulpeloos uit.
"Hee Sylvia, wat kom je doen?" "Uhm.. Nou ja.. Ik woon alleen.. En ik dacht gister, dat lukt me! Maar dus niet, ik voel me echt dom en weet niet waar ik naartoe moet." "Och lieverd.. Één, ik wist dat dit ging gebeuren, twee, ik denk wel dat je hier mag wonen." "Oh, echt waar? Dankje Rachelle!" "Nog niet zeker hé, ik moet.." Opeens hoorde ik de toeter van de auto. "Sorry, ik moet naar mijn werk. Ga maar met Dylan naar school. Tot vanmiddag."
Ik stapte de deur uit en dacht na. 'Ik moet haar wel helpen.' Dacht ik. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar, het is wel mijn kleine zusje. Ik hoor het mezelf nog zeggen: 'Mam, je bent oud.' Ik wist dat dit zou gebeuren, toen al.
Een uurtje later was de bus er. Samen met Dylan stapte Sylvia in de bus. Sylvia vertelde onderweg alles aan Dylan en Dylan vertelde over Ellen. Ze hadden een goede band en deden net alsof ze neef en nicht waren, al was eigenlijk Sylvia de tante van Dylan.
De oppas kwam ook weer. Ze haalde de twee kindjes uit de wieg en gaf ze de fles. Ze nam hun mee naar Dylans kamer en daar hebben ze de hele morgen TV gekeken.
Toen we 's middags thuis kwamen nam ik Sylvia mee naar het plaatsje achter het huis, waar nu ook een paar plantjes stonden. Sylvia begon te huilen. "Sylvia, het komt allemaal goed." Zei ik. "Ik heb nagedacht en je mag bij mij komen wonen, totdat je volwassen bent." Er kwam een lach op haar gezicht. "Echt waar? Ik hou van je Rachelle!" Ik gaf haar een dikke knuffel en nam haar mee naar binnen.
Ik maakte van het kleine kamertje wat leeg stond de kamer van Sylvia. Ik zette er alleen een bed en spiegel neer, zo had ze toch haar eigen plekje.
Sylvia ging naar haar neefjes toe en pakte ze één voor één op. "Hallo, ik ben tante Sylvia en kom bij jullie wonen!" Zei ze. Ze gaf hun een knuffel.
"Sylvia?" Riep ik. "Ja?" "Kom eens." Ze kwam naar me toe gelopen, ik stond op haar kamer. "Kijk, dit is je kamer, ik weet dat er niet veel staat." "Nee, het is goed hoor, mijn eigen kamer!" Ik knikte. "Maar.. Ik vind jou make-up een beetje hard.. Vind jezelf ook niet?" "Een beetje wel.." "Daarom wil ik je even nieuwe make-up op doen." "Mag ik ook een nieuw kapsel?" Zei Sylvia enthousiast. "Als je dat graag wil." Toen we klaar waren zag ze er beeldig uit. Ik vond haar een beetje op mij lijken zelfs.
Ik vergelijk haar gezicht met de mijne, het leek echt behalve het haar dan.
Ik begon weer eens aan een voedzaam avondeten, dat had ik allang niet meer gedaan. Ik maakte macaroni met kaas, daar had Dylan zin in.
Sylvia gaf de tweeling de fles. Ze wou heel graag helpen, omdat ik haar hier liet wonen.
Aan het eten was het heel erg gezellig. We praatte over van alles en nog wat en het leek net alsof het gezin helemaal compleet was.
Om acht uur legde ik Logan en Lesley in hun wiegje. Bijna direct vielen ze in slaap.
Toen Dylan naar bed wou gaan gaf Sylvia hem een knuffel. "Welterusten. Ik vind het fijn dat ik met jou kan praten Dylan." "Welterusten en ik ook. Je bent echt mijn beste nicht.. Of ja.. Tante."
Toen iedereen al in bed lag ging Sylvia ook nog eens slapen. Ze dacht na over haar leven. Ze was een laat kind en mam was al snel oma. Ze had een neefje van haar eigen leeftijd wat ze zelf best wel raar vond, nog steeds. Snel achter elkaar stierven haar ouders en ze bleef alleen achter en toen kwam ze hier terecht en hier vond ze toch wel het fijnste wat ze kon hebben.
Update
Vroeg in de morgen was Sylvia alweer bezig met helpen en nu deed ze de was. Van elke kamer haalde ze de kleren die op de grond lagen op en pakte de kleren die nog in de wasmand lagen.
Met alle kleren liep ze naar de garage, daar stond de wasmachine en de droger. Ze gooide de kleren in de wasmachine en deed er wat waspoeder bij. Met hoop dat de wasmachine niet over zou lopen drukte ze op het knopje en liep weer naar binnen.
Toen ik wakker werd hoorde ik de TV. Daar zat Sylvia dus naar te kijken. "Heb je de was al gedaan?" Vroeg ik. "Want mijn kleren waren weg." Ze knikte. "Je hoeft echt niet zoveel te doen hoor." "Jawel, ik wil zo graag helpen, want jij laat mij hier zomaar wonen." "Je bent mijn zusje Sylvia, dat doen zussen voor elkaar. Kom hier." Ik gaf haar een knuffel en wreef over haar rug. "Ik hou van je Rachelle." "Ik hou ook van jou Sylvia, klein zusje."
Dylan gaf Logan en Lesley hun flesje, die zaten al aan het hek van hun wiegje te trekken.
Wij pakten allemaal een bordje cornflakes uit de koelkast en aten het gezamelijk op.
Toen ik al naar mijn werk was, kwam de schoolbus ook weer. Sylvia en Dylan stapten in. Dylan vond het fijn, want hij hoefde nu niet meer alleen naar school en Sylvia ook niet.
De oppas was er ook weer om op Logan en Lesley te letten. Ik wou dat ik minder vaak hoefde te werken, maar het is zo. De centen moeten er ook komen. Als ze zijn opgegroeid zijn ze tenminste nooit meer alleen.
Thuis had ik een verrassing voor Dylan en Sylvia. Een trampoline! Ook leuk voor als Logan en Lesley opgroeien natuurlijk.
Dylan en Sylvia gingen op het klimrek zitten en praatte. Dylan praatte over Ellen en Sylvia over een leuke jongen. Ze begrepen elkaar zoals niemand elkaar begreep. Ze wisten precies van elkaar hoe ze zich voelde, het was gewoon prachtig om ze te zien.
Opeens kregen ze en idee: De trampoline uittesten! Ze sprongen heel hoog en vanuit de straat kon je ze nog zien. Ik keek naar ze vanuit het raam en speelde met Logan en Lesley, ik bleef die twee geweldig vinden.
Ze hadden heel veel pret met zijn tweetjes. Ze sprongen dichtbij elkaar en lachten met elkaar. Ze probeerde trucjes uit en lette op niets anders als elkaar en de trampoline.
Terwijl Sylvia de twee jongentjes hun flesje gaf, ging Dylan even kijken naar het tuintje. Het zag er goed uit dus kon hij weer terug. Hij keek naar de rivier en het prachtige uitzicht. We hadden deze plek goed uitgekozen.
Als avondeten aten we een boterham. Allemaal voor ons zelf. Ik zat aan tafel en Sylvia en Dylan voor de TV.
Na het eten maakte Dylan en Sylvia hun huiswerk. Dylan deed beter zijn best op school, daar was ik echt blij om.
Ik legde Logan en Lesley in hun wiegje. Altijd om half acht. Dat vind ik laat genoeg voor twee peutertjes.
Toen ik al een tijdje in bed lag gingen Dylan en Sylvia ook naar bed. Ze hadden nog samen TV gekeken en het programma duurde tot elf uur.
Update
's Morgens stond ik in de keuken om wafels te maken. We aten het samen aan tafel op. Dylan gaf Logan en Lesley hun flesje, de laatste, want ze waren vandaag jarig!
Toen ik al naar mijn werk was, moesten Dylan en Sylvia ook weer naar school toe.
De oppas kwam weer om op Logan en Lesley te passen. Al hoefde ze niet veel te doen. Logan en Lesley vermaakte zichzelf wel.
Na school had Dylan Ellen meegenomen. Sylvia had ook iemand meegenomen, genaamd Andrew. Dylan en Ellen stonden de hele tijd in elkaars armen.
Sylvia stond ook al snel in Andrews armen. Ze keken allebei verliefd, maar ze hadden nog geen verkering.
Sylvia gaf Andrew een zoen. Andrew wees haar niet af. Ze keken naar elkaars ogen en Andrew gaf haar ook een kus. Wat daarna gebeurde kun je voorspellen, verkering.
Rond half vijf riep ik iedereen om de verjaardag van Logan en Lesley te vieren. Eerst was Lesley aan de beurt.
Daarna was Logan aan de beurt. Snel bliezen we de kaarsjes uit en daarna konden ze gaan opgroeien.
Allemaal aten we een stukje taart. Toen de taart op was gingen Ellen en Andrew naar huis. Sylvia kon het goed vinden met Ellen en Dylan met Andrew.
Dit waren Logan en Lesley, ze leken echt precies op elkaar en hun uit elkaar houden was heel erg moeilijk.
Omdat ik het huis toch wat klein vond heb ik er een verdieping bij laten bouwen. Er is een kamer voor Logan en Lesley, een sportkamer waar ook speelgoed staat en nog een lege kamer.
Het huis was ook heel veel veranderd en zag er nu zo uit. Het was echt een stuk groter door de aanbouwing en ik vond het al groot.
Omdat het al laat was gingen we allemaal naar bed toe, morgen was de laatste schooldag en Logan en Lesley moesten ook.
