Hoofdstuk 35
Capucine en ik waren alweer een maand getrouwd, ja de tijd ging snel. Mijn moeder en Tyler waren ook niet meer de jongste, ze werden snel oud. Mijn moeder deed vaak nog alsof ze tien was bij Lilly, echt waar. Soms schaamde ik me echt voor haar.
Zelf Tyler die alweer bijna een oudere werd deed nog mee met kinderachtig doen. Het was echt een gekkenhuis.
Bij Capucine was het allemaal niet zo lollig. Ze was de laatste dagen veel misselijk, maar toch ging ze werken.
Vaak moest ze daar naar de WC rennen, elke dag wel een paar keer eigenlijk. En nee.. Ze mocht dan niet naar huis en ging dan niet naar huis. Nee, ze wou blijven en mocht van haar baas zelf de WC gaan schoonmaken. Lekker is dat.
Als ze thuis kwam ging ze op bed liggen en ze viel in een minuut in slaap. Ik ging dan kijken waar ze was en gaf haar een kus om haar wakker te maken.
Op een dag dacht ik eens goed na, ze kon niet zomaar zo misselijk zijn en het kwam al niet door de menstruatie. "Capucine?" "Ja?" "Misschien weet ik waarom je ziek bent." "Oh ja, waarom dan?" "Misschien ben je zwanger."
Capucine was direct een zwangerschapstest gaan kopen. De volgende dag probeerde ze het.
Ze kwam terug van de WC, en ja hoor. Ik had gelijk ze was zwanger. Ik gaf haar een dikke zoen. Ik was echt zo blij, we kregen samen een wondertje.
Ik riep mijn moeder, ze was een beetje triest sinds gister, want haar moeder was overleden, Ellen. "Mam, je wil toch kleinkinderen?" "Ja.." Zei ze triest. "Capucine is zwanger."
Een grote lach kwam op haar gezicht en ze sloeg haar armen om me heen. "Ja, krijg ik kleinkinderen?! Dat is geweldig."
Na een maand begon je het al een beetje te zien en Capucine kon geen normale kleren meer aan.
Ze kreeg zwangerschapsverlof en ze vond een nieuwe hobby, ontwerpen. Ze schetste allerlei kleding en dat was fijn, want dan was ze bij mij als ik was aan het beeldhouwen.
De buik van Capucine werd al heel dik en ik kon de baby voelen trappen. We wisten niet of het een jongen of een meisje zou worden, dus we moesten namen verzinnen voor beide.
We wouden graag Franse namen, omdat het kind Frans bloed krijgt. In het zwembad kwamen we op de namen. Voor een meisje zou het Adelaide worden en voor een jongen Alexander.
Stacy en Lilly vonden de buik van Capucine net zo geweldig als ik. Ze werden natuurlijk de tante van het kindje.
Vooral Lilly vond het bijzonder, er kwam een kleine babytje in huis en zij werd zo jong al tante.
Ook mijn moeder vond het natuurlijk geweldig. Ze luisterde vaak naar de buik en hoorde het kindje dan ook vaak trappen.
In de zwangerschap van Capucine mochten we samen naar een signering van een zwangerschapsboek. Dat boek had ons ook al voorbereid op het ouderschap.
Het was alweer vijf dagen na de uittelling van Capucine. De baby was te laat en Capucine maakte zich heel veel zorgen.
Ik stelde haar gerust, er was vast niks aan de hand, zoveel baby's zijn een paar dagen te laat.
Ik had gelijk, de volgende morgen kwamen de weeën, de baby kwam eraan.
Iedereen kwam naar de kamer en we waren allemaal in paniek.
Capucine schreeuwde het uit van de pijn. Je kon het tot buiten horen.
Na uren persen was de baby er, het was een jongetje.
Voorzichtig opende hij zijn oogjes. "Hajj! Jij bent Alexander. Welkom in onze familie, de warme familie McTree."
Update
Ik was hartstikke trots, ik had een zoon. Hij was zo prachtig en zo schattig.
Ook Stacy vond hem super. Ze was vaak met hem aan het spelen. Als ze groot was wou ze ook kinderen.
Natuurlijk vond mijn moeder hem ook zo leuk. Hij was haar eerste kleindkind.
Mijn moeder had natuurlijk nog steeds een relatie met Tyler.
Tyler was als een opa voor Alexander. Hij hielp vaker met flesjes geven, luiers verschonen, hij was heel behulpzaam.
Het was misschien wel beter als Alexander later dacht dat Tyler zijn opa was.
Ook mijn moeder vond het zo beter. Ze wou niets meer met Jacob te maken hebben, nooit meer.
En ook ik vond dat beter, beter voor iedereen. Niemand wil zo'n vreselijke opa hebben.
