Hoofdstuk 26
Toen Preston eenmaal peuter was, besteedde Jacob meer aandacht aan zijn carrière. Hij was vaak bij de sportapparaten.
Nu speelde ik vaak met Preston in mijn vrije tijd. Jacob zou binnenkort wel weer mee helpen, dacht ik.
Ik leerde hem ook helemaal zelf lopen. Als Jacob het niet wou meemaken, de eerste stapjes van zijn zoon, dan vond ik het best.
Het ging erg snel, Preston was een natuurtalent. Hij liep dan wel wankelig, maar hij liep.
Mijn trotsheid was groot, elke keer als hij weer in mijn armen liep. Het was zo'n lieve schat.
Als Jacob naar zijn werk was, ging ik helemaal alleen en uitgeput naar bed.
Pas laat op de avond kwam Jacob thuis. Hij maakte dan erg veel geluid en dan was ik weer wakker.
Op een middag had ik een leuk idee om met ons drietjes te doen. "Jacob, ga je mee naar het park met Preston en mij?" Vroeg ik. "Sorry schat, ik moet zo naar mijn werk." Ik maakt me los van Jacob. "Oh, dan ga ik wel weer samen met Preston iets doen."
In het park zat ik op het bankje waarop ik zat met Jacob toen we waren weggelopen. Jammer dat Jacob er niet bij was..
Ik drukte Preston dicht tegen mij aan. Ik was zo blij met een zoon als hem.
In het park zag ik Sylvia, de oude beste vriendin van mijn vader en tante van mijn vader. Ik hoorde dat haar dochter, Dania, het vriendinnetje was van Lens. Mmm.. Is dat geen incest.. Dacht ik. Maar het is ver familie, dus het zal wel niet.
Op een avond toen ik nog later als Jacob naar boven ging, kwam ik hem tegen, naakt. "Een cadeautje, omdat ik er vaak niet ben."
Hij zoende me van top tot teen. Heel teder.
Voor ik het wist lag ik bijna zonder al mijn kleding op bed, met Jacob bovenop me.
We verdwenen onder de dekens. Een geweldig cadeau.
Opeens had Jacob weer wat meer aandacht voor Preston. Hij leerde hem zelfs praten.
Ik begon ziek te worden. Ik rende per uur wel vier keer naar de WC. Ik had volgens mij de buikgriep.
Ik zat veel op de bank en keek TV. Ik deed mijn pyjama niet meer uit en had altijd mijn badjas en sloffen aan.
Ik maakte me niet op, ik kwam toch nooit buitens huis nu ik me slecht voelde. Ik voelde me ook moe en viel gewoon om op de bank.
Ik had slapeloze nachten. Ik had veel buikkrampen.
Al snel werd het duidelijk.. Ik was zwanger! Alweer.
Ik had nu heel veel tijd, dus meer tijd voor de muziek.
Jacob was er nu ook weer meer voor me, veel aandacht voor mij en ook nog voor Preston.
Mijn buik groeide als een cake in de oven, heel snel dus. Ik had nu veel rugklachten, maar daar hielpen massages van Jacob tegen.
Preston vermaakte zich prima, het was een actief kind, maar toch erg rustig.
Maar toch gaven we hem nog veel aandacht, dat hadden kinderen nodig.
Het was fijn om buiten te zijn samen met Jacob, even praten over verschillende dingen terwijl we fijn schommelen.
Na negen maanden dragen van een dikke buik, braken mijn vliezen. We bleven er rustig bij.
Maar toen kwamen de pijnlijke weeën, het rustig zijn was voorbij.
De pijn was weer net zo erg als met de geboorte van Preston. Wat deed dat persen pijn.
Uiteindelijk perste ik een prachtige meid uit me. Ik was vol trots. Ik had nu een jongen en een meisje.
Jacob gaf haar direct al een kus en keek vol bewondering naar de nog gesloten oogjes. Stacy McTree, het nieuwe wonder.
Ik wiegde nog wel een kwartier met haar. Ik kon mijn ogen niet van d'r afhouden.
Nu wist ik het zeker, ik wou al mijn tijd aan mijn kinderen besteden. Direct belde ik mijn werk op, ik nam ontslag. Ik zal er nog wel spijt van krijgen, maar het is de juiste keuze.
