Hoofdstuk 5
's Morgens werd Ryan om een normale tijd wakker, wat mij verbaasde. Hij gaf Lesley en Logan de fles, hij lachte, ze waren zo lief, maar hij zou ze nooit zien opgroeien.
Wij aten allemaal een bordje cornflakes, het koken liet ik telkens achterwegen, ik had nooit zin.
Ryan liep naar de kamer van Jay en Jort, ze werden niet wakker.. Dat was niet goed. Honger leken ze niet te hebben gelukkig.
Dylan kwam naar mij toe en vroeg waarom Jort en Jay nog in bed lagen. "Ach lieverd, het gaat niet zo goed met ze.. Maar denk even ergens anders aan, we zijn jarig." Ik gaf hem een knuffel en zag de tranen in zijn ogen.
Toen hoorde we de toeter, Dylan moest naar school. "Maak je maar geen zorgen." Zei ik terwijl hij de trap af liep.
Ryan was toch wel best moe en maakte zich een bad om in te relaxen. Hij begint ook achteruit te gaan..
Ik werkte in de tuin en keek door de struiken naar de school, ik had al lang niet meer gewerkt.. En zou Dylan het leuk hebben? Ik denk van niet, maarja.
Ryan ging weer eens op de bank liggen en viel in slaap, hij denkt steeds dat hij wakker zal blijven, maar dat lukt hem niet.
Toen ik klaar was ging ik naar Lesley en Logan toe. Ik had even zin om met hun te spelen, ze hadden zo'n lief klein lachje.
Dylan kwam thuis, we begonnen direct met onze verjaardagen. We keken elkaar aan en riepen Ryan. Geleukkig werd hij snel wakker.
Toen Ryan er was bliezen we de kaarsjes aan. Dylan groeide op tot een tiener en ik kreeg er een paar rimpeltjes bij.
De taart aten we weer als avondeten, achja.. We hebben niets beters, vind ik dan.
Ik probeerde weer Jay en Jort wakker te maken en het lukte. Ze keken heel moe, dus gaf ik ze snel de fles en legde ze terug. Direct vielen ze weer in slaap. Ook Lesley en Logan gaf ik de fles, want die hadden natuurlijk ook honger.
Ik vond dat Dylan dik was geworden en zette hem aan het sporten. Hij vond het niet leuk, maar hij moet afvallen. Misschien vergeet hij dan ook alle stress even wat hier in huis hangt.
Toen Ryan alweer een uur in bed lag, ging ik naar bed toe. Morgen was de verjaardag van Jay en Jort, ik verheugde me erop, want dan haalde ze toch het kind zijn.
Na het sporten nam Dylan een douche en ging naar bed. Hij was moe van het sporten en van al die ellende. Hij wilde dat het gezin normaal was, zonder problemen.
's Morgens werd ik al vroeg wakker en ging kijken bij de jarige. De tranen liepen over mijn wangen. Waarom?
Update
Ik zag daar twee dode lijfjes liggen. Ik had een soort dodewieg gekocht, ja heel raar. Ik pakte de dode lijfjes op en legde ze in die wieg.
Ik riep Ryan en gelukkig werd hij wakker. Ik vloog in zijn armen en vertelde het hem. De tranen rolde over mijn wangen en mijn mascara liep helemaal uit.
Aan het ontbijt kreeg ik mijn cornflakes moeilijk door mijn keel. We vertelde het aan Dylan, maar hij moest toch naar school. Ik zag hem huilen toen hij weg reed.
Ik deed toch de tuin. Ik gaf alleen de plantjes water. Ik had nergens zin in, alleen in huilen, dat wou ik.
Achter het huis hadden we de lijkjes begraven. Ik zette er twee vazen met bloemen op. Ik begon te huilen, de vraag 'waarom' ging door mijn hoofd, maar die vraag zal nooit beantwoord worden.
Ryan had het er ook wel moeilijk mee, maar niet zo erg als ik. Hij wist dat hij ze binnenkort weer zou zien.
Toen Dylan thuis kwam begon hij weer met sporten. Hij wou alle verdriet van zich af sporten, maar zo makkelijk ging dat niet.
Toen ik even buiten was gaan zitten ging de telefoon. Dat was Jayden, hij had alles gehoord van mam, over mijn vader en over Ryan, Jay en Jort. "Uhh.. Hoe gaat het met Ryan, Jay en Jort?" Zei Jayden voorzichtig, want ik was aan het snikken. "Ja-ay en Jo-ort zijn ge-ge-ge-gestorven." Snikte ik. "Oh, zus. Sorry, dat ik nu bel, maar echt sterkte." "Is niet erg Jayden, dankje. Maar ik ga weer hangen. Doei."
's Avonds pakte ik een pak ijs uit de koelkast. "Schat, moet je niks anders eten?" Vroeg Ryan. "Nee. Wil ik niet." "Oké, maar dit is slecht voor je." "Dat maakt me niets uit!" Ryan pakte zich een boterham en Dylan ook. Zijn huiswerk maakte Dylan niet, hij had geen zin.
Ryan ging weer naar bed, want hij viel bijna om van de slaap. Zijn dood kwam ook steeds dichterbij.
Ik gaf Logan en Lesley de fles. Een kleine lach kwam op mijn gezicht, gelukkig had ik deze twee schatjes nog.
Toen ik onder kwam keek Dylan me aan met tranen in zijn ogen. "Ach lieverd, kom hier, huilen is goed." Hij vloog in mijn armen. Ik wreef over zijn rug en ik begon ook te huilen. "Alles komt weer goed."
Om half tien gingen Dylan en ik ook slapen. Ik had een nachtmerrie die nacht. Ik bleef helemaal alleen over en mijn hele familie ging dood. Het was vreselijk, maar gelukkig werd ik eruit wakker.
Update
's Morgens vroeg werd ik wakker door geluid. "Dylan, wat doe jij zo vroeg op?" "Ik werd wakker en kon niet meer slapen." "Ach schat. Ik snap dat je er echt mee zit, ik zit er ook mee, maar je moet er gewoon het beste van maken." "Ja.. Dat probeer ik ook. Maar het enigste waar ik dan aan denk is sporten en ik vind sporten eigenlijk niet zo leuk."
Ik liep naar boven en probeerde Ryan wakker te maken. Hij gaf geen kick, de vreemdste gedachten gingen door mijn hoofd. Ik wou niet dat hij nu al weg bij mij ging. Ik had hem nog nodig om het andere verdriet te verwerken! "Wordt nou wakker!" Huilde ik.
Samen met Dylan zat ik aan een bordje cornflakes. Ik had helemaal geen honger, dat had ik eigenlijk nooit de afgelopen weken.
Ik moest vandaag weer werken. Ik dacht dat ik er meer zin in zou hebben. "Ik zie je misschien op school lieverd." Zei ik tegen Dylan toen ik ging. Ik ging in de auto zitten en zakte onderuit. "Hallo." Zei een vrolijke vrouw. "Uhh, hoi." Zei ik zacht. Verder hebben we niets meer gezegd.
Een uur later stond de bus voor Dylan voor het huis. "Doei pap, ik ga naar school. Ik hou van je." Had Dylan nog geroepen, maar een antwoord terug kreeg hij niet."
Ryan sliep nog steeds. Ik was bang voor zijn dood. Ik ging liever zelf, dan zat ik niet zo met het verdriet. Ik weet dat ik dit niet hoor te zeggen, maar ik vind dat echt.
De twee kleine jochies waren wakker. Maak je geen zorgen, want Dylan had ze nog de fles gegeven.
We kwamen tegenlijk terug van school. "Dylan.." Zei ik. "Ik heb dingen van jou leraren gehoord die niet goed zijn." Dylan keek me angstig aan. "Je maakt je huiswerk niet en dat moet wel." "Weet ik mam.. Maar ik heb daar geen zin in." "Lieverd, alsjeblieft, maak het. Ik kan je niet dwingen, maar het is een advies."
Nog totdat het donker werd werkte ik in de tuin. Poeh.. Ik wou dat dat wat minder tijd kostte.
Dylan had nog wat gesport. 's Avonds aten we allebei een boterham, zoals altijd.
Dylan hielp me heel goed, hij gaf de baby's flesjes en speelde soms met ze als ik geen zin of tijd had.
Het belangrijkste van vandaag waren we allebei vergeten. De twee waren jarig en werden twee kleine peutertjes!
Rond half elf gingen Dylan en ik naar bed. Ryan lag daar nog steeds in een diepe slaap. Ik deed mijn ogen dicht en kroop dicht tegen hem aan en zo viel ik in slaap.
