Hoofdstuk 3
's Morgens gaf Ryan Dylan zijn flesje. Ik was me klaar aan het maken voor werk, Ryan had vrij, dus hoefde er geen oppas.
Om zeven uur stapte ik in de carpool. Mijn maag knorde, ik had honger. Gelukkig kon ik op school eten.
Ryan zat alleen aan tafel een kommetje cornflakes naar binnen te werken.
Ryan gaf de plantjes water. Ik oogst altijd, omdat ik alle producten moet hebben om weer opnieuw te planten.
Dylan speelde met zijn blokjes. Tekenen kon jammer genoeg niet, want we hadden geen goede potloden.
Toen Ryan klaar was met de tuin, ging hij nog even verder met Dylan leren lopen. Hij kon dat nog jammer genoeg niet na gisteren.
Toen ik thuis kwam oefende ik nog wat voor mijn charisma, ze hadden me nu gezegd dat dat moest.
Toen Dylan eindelijk kon lopen, ging Ryan nog even sporten. Hij wil heel graag een gewichtending of een loopband, maar die dingen zijn allemaal zo duur. We moeten ook aan spullen voor de kinderen denken.
's Avonds probeerde ik weer eens wat nieuws te maken, sushi. Het was gelukkig goed gelukt en we vonden het allebei lekker.
Na het eten, liep ik naar boven om Dylan zijn flesje te geven, het was wel een hele klus om hem te vinden, want hij zat op de badkamer. Daar zit die anders nooit!
Ryan en ik gingen nog even op de bank zitten TV kijken. Laterna begon het meer op knuffelen te lijken, maarja. Het was wel romantisch.
Ryan legde Dylan in de wieg, zong de Peter Panda Dance en liep de kamer af.
Wij gingen ook slapen, ik dacht aan gisternacht, ik had niet hoeven over te geven. Was het dan niet gelukt?
Al snel werd ik weer wakker, ik was dus toch zwanger! Je hoeft dus niet misselijk te zijn van te voren. Mam was dat wel altijd.
De zwangerschap verliep perfect! Ik had geen pijn en voelde me gewoon hartstikke goed. Het waren gewone dagen, Ryan werkte, ik kookte, tuinieren, enzovoort. Wel was Dylan jarig. Hij werd een kind. Zijn kamer was ook verandert, er stond nu een gewoon bed, nachtkastje, kledingkast en een schildersezel. Ja, Dylan houdt van schilderen, hij is er ook goed in, want hij is artistiek.
Op een avond, toen ik net in bed lag, kwamen de weeën. Het deed wel pijn, maar ik hoefde er niet voor naar het ziekenhuis. Dylan werd ook niet wakker, alleen Ryan, die stond er weer als een halve zool bij.
Ik kreeg twee super schattige zoontjes. Jay en Jort, ze zijn eigenlijk een soort omgekeerde van elkaar. Jay is dapper en Jort is een lafaard. Wel zijn ze allebei overenthousiast. Jay is de blonde en Jort is de bruine. Jort lijkt dus meer op mij en Jay lijkt dus meer op Ryan.
Mijn oude kamer hebben we omgetoverd tot een echte jongenskamer. Met speeltjes en teddyberen. Dat is ook echt een traditie in onze familie, elk kind krijgt een teddy bij zijn geboorte. Ik heb de mijne nog steeds..
Update
's Morgens stond Dylan al vroeg met een kwast in z'n hand voor zijn schildersezel. Dat was echt zijn hobby, schilderen.
Toen Ryan net een boterham op had, moest hij alweer naar zijn werk. Dylan vond het helemaal geweldig dat zijn vader in het leger zat.
Dylan ging kijken bij zijn broertjes, hij had twee broertjes, dat vond hij helemaal leuk. Een tijdje keek hij hoe ze sliepen, daarna liep hij naar mijn kamer.
Dylan stond naast mijn bed. "Mama?" Zei hij voorzichtig. "Ben je wakker? Ik moet zo naar school." Ik werd maar niet wakker, dus liep hij naar onder.
Hij maakte zichzelf een boterham en at hem lekker op, daarna zette hij het bordje in de afwasmachine en wachtte tot de bus hem kwam ophalen.
Toen de bus er was riep hij nog even naar mij dat hij ging. Nog steeds was ik niet wakker. Onderuit gezakt zat Dylan in de bus, hij ging niet zo graag naar school, het liefst zat hij thuis en schilderde hij. Later wou hij zijn geld verdienen met schilderen, dat wist hij nu al.
Om half negen werd ik wakker van gehuil en gerommel. Jay en Jort stonden aan het hek van hun wieg te trekken, ze hadden honger.
Snel liep ik naar ze toe en haalde ze uit de wieg. Een voor een gaf ik ze de fles.
Nadat ik mijn ontbijt had gegeten, keek ik uit de raam van de kamer. Vanuit daar kon ik de tuin zien, die zag er niet zo goed uit, dus besloot ik in de tuin te gaan werken.
Jay en Jort speelde met z'n tweetjes met de blokken. Alleen leken ze de blokken leuker te vinden om in hun mond te steken, dan ermee te spelen.
Ryan had op het werk te horen gekregen dat hij echt wat handiger moest worden, toen hij thuis kwam begon hij direct te klussen. Hij probeerde om de WC zelfreinigend te maken.
Toen Dylan thuis kwam van school had hij een vriendinnetje meegenomen. "Dit is Sylvia." Zei hij "Ze komt spelen." Sylvia.. Mmm.. Die naam kon ik. Wacht eens even! Dat is mijn zusje! Ik had haar nog nooit gezien. "Uhm.. Ik weet niet echt hoe ik dit moet zeggen, maar Sylvia, ik ben jou zus Rachelle, dus jij bent de tante van Dylan." "Ohw.. Ben jij die tweeling? Mama had dat verteld, maar ik wist niet dat jullie hier woonde en dat Dylan jou zoon was." "Ja, ik ben die tweeling, Rianne woont hiernaast." "Ohw, cool! Ik ben tante en ik heb twee super grote zussen. Alleen Michael woont nu nog bij ons." "Och, heb je papa en mama bijna voor je alleen hé." "Jup."
Ik gaf haar een knuffel. Wat had ik een schattig zusje, wel ongeveer net zo oud als mijn eigen zoon, maarja.
Sylvia en Michael stonden nog wat te praten en vooral te lachen. "Hoi tante Sylvia." Lachte Michael. "Hoi, haha, mijn papa en mama, zijn jou opa en oma, jou mama is mijn zus." Dat vonden ze best wel raar maar wel leuk.
Toen ik Sylvia naar huis had gestuurd, begon Michael aan zijn huiswerk. Ik stond al in de keuken om te koken.
Ik had spaghetti gemaakt. Ryan en ik hadden het al snel op, maar Dylan zat te treuzelen. Hij is een langzame eter, maar hij ruimt wel alles op. Hij maakt ook altijd zijn bed op en dat doen wij weer niet.
Ryan gaf de tweeling hun flesje. Met een lach stond hij te kijken hoe lief de twee dronken.
Toen Ryan en ik Jay en Jort in de wieg hadden gelegd, ging Dylan ook slapen. Wij lagen ook al op bed.
Maar wij deden hele andere dingen. Wij hadden een soort.. Hoe zal ik het zeggen.. Intiem momentje.
's Morgens waren we pas laat wakker, maar het was ook weekend. Ik keek naar Ryan en schrok me dood, hij was helemaal zwart. "Kom eens." Zei ik. "Wat nou?" Zei hij en maakte een waarom gebaar. Ik voelde aan zijn arm en lichaam, maar het voelde normaal, alleen was hij zwart. "Voel je je echt lekker?" Vroeg ik. "Ja, wat is er aan de hand, wat ben je aan mij aan het voelen?" "Kijk eens in de spiegel.."
Hij keek in de spiegel. "Huh, hoe kan ik nou zwart zijn?" Vreemd genoeg bleef hij er rustig bij, maar ik vond het maar niets. Dylan mocht dit nog niet zien.
Ik stuurde Dylan naar onder en maakte drie boterhammen. Ik gaf er een aan Dylan en twee nam ik mee naar boven, voor Ryan en mij. Dylan zat alleen aan tafel, hij vond het maar raar dat hij niet boven mocht zijn.
Ik liep naar de kamer van de tweeling om ze hun flesje te geven en weer schrok ik me kapot. Ook hun waren zwart! Van Jay keek ik naar Jort en van Jort weer naar Jay. Hoe kon dit, wat raar, in één nacht worden ze gewoon zwart. Waarom ben ik dan niet zwart en Dylan niet?
Ik vertrouwde het niet, dus ik belde een dokter. Ik vertelde dat er iets niet goed was met mijn zoontjes en man en vroeg of de dokter naar ons toe wou komen.
Net toen ik op had gehangen voelde ik me weer eens misselijk. Ik rende naar de WC en moest overgeven. O nee hé, ik zal toch niet zwanger worden, daar heb ik nu eigenlijk helemaal geen zin in.
Een magere dokter met een baardje en brilletje stond voor de deur. "Kom binnen." Zei ik. Ryan en ik hadden de tweeling al gepakt en Dylan naar boven gestuurd, hij mocht het nog steeds niet zien. "Dit heb ik nog nooit gezien!" Zei de dokter. "Is er dan niets over bekend?" Vroeg ik bezorgd. "Jawel, ik heb mijn collega's er al eens over horen praten, maar wat zijn de symptomen, sinds wanneer is dit zo?" "Nou.. Sinds vanmorgen, opeens waren hun zwart."
Dylan was boven op zijn kamer, terwijl wij gewoon doorpraten. Hij was graag boven, want daar stond zijn ezel. Hij was nog steeds met het schilderij bezig van gister.
De dokter belde zijn collega, omdat hij niet precies wist wat dit inhield. De dokter vertelde de symptomen en de collega vertelde welke ziekte het was en wat die ziekte kon doen. Ik keek naar het gezicht van de dokter en hoopte op een lach, maar die kwam er niet. Dat voorspelde niet veel goeds..
Update
De dokter kwam terug zitten."Nou, ik weet alles over de ziekte, dus als je vragen hebt, stel maar." Ryan hield zich stil en ik begon vragen te stellen. "Uhm.. Is het zeg maar seksueel overdraagbaar?" "Nee, het is alleen erfelijk.' "Hebben daardoor mijn zoontjes het ook?" "Ja." "Hoe heet de ziekte eigenlijk?" "Artnovi." "Artnovi? Klinkt als een ernstige ziekte.." "Dat is het ook mevrouw." "Wat?! Is het ernstig? Wat gaat er dan met hun gebeuren." "Nou.. Niet veel meer. De ziekte is dodelijk en niemand heeft het nog overleefd. Ze zullen steeds meer slapen en uiteindelijk.." "Uiteindelijk wat?" Mijn ogen begonnen zich te vullen. "Zullen ze alledrie sterven." "WAT? Nee, dat kan niet, dat mag niet." Ryan keek triest voor zich uit en wreef door het haar van Jay, hij ging dood, waarom?
"WAT? Nee, dat kan niet, dat mag niet." Ik hield mijn hand voor mijn mond, ik had echt een huilbui, maar ik hield me in. Waarom moet dit mij nou gebeuren. "Dus, mijn andere zoon Dylan en ik blijven alleen over?" Bracht ik moeilijk uit. "Ja, en dat zal niet meer heel lang duren." Zei de dokter met een triest gezicht. Hij leek medelijden te hebben. Hoe moest ik dit Dylan vertellen? Zijn broertjes en papa gingen dood.
Ondertussen was het alweer etenstijd, ik had herfstsalade gemaakt. Ik zat maar wat met mijn vork in mijn eten te prikken, ik had geen honger. Toen ik het toch op had gekregen, begon ik het Dylan te vertellen. Hij had Ryan al zwart gezien, dus hij vond het al raar. "Dylan?" Zei ik triest, hij keek me aan. "Papa, is zwart hé.. Hij heeft een ziekte waardoor dat komt." "Ohw.." Zei Dylan tussen het eten door. "Je broertjes hebben hetzelfde, net is een dokter hier geweest.. En.. De ziekte is dodelijk.. Vrijwel altijd." "Wat?" Dylan begon te huilen. Een traan viel op zijn vork. "Het is goed om te huilen Dylan, is niet erg."
Na het eten gaf ik de tweeling de fles. Ik keek naar hun zwarte gezichtjes, waarom moeten hun nou weer sterven. Deze kleine twee jongetjes vol vreugde.
Dylan knuffelde zijn broertjes Jort, Jort kwam altijd naar Dylan toe. Dylan had nog steeds tranen in zijn ogen, zijn broertjes zouden er binnenkort niet meer zijn..
Huilend vloog Dylan in mijn armen. "Mama, ik wil niet dat papa en Jay en Jort dood gaan!" "Och schatje, het komt allemaal goed." Zei ik terwijl ik over zijn rug wreef. Ik begon te bibberen en een traan rolde over mijn wang. De vraag 'Waarom' ging door mijn hoofd, maar ik zou er toch geen antwoord op krijgen.
Ryan en ik legde de tweeling in de wieg en Dylan ging naar bed. Na nog wat gepraat te hebben met elkaar, gingen wij ook slapen. Iedereen sliep, behalve ik, ik kon maar niet slapen. Ik keek steeds naar Ryan die zwart was. Binnenkort zou deze plek weer leeg zijn.. Bij die gedachte begon ik weer te huilen.
