Hoofdstuk 6
's Morgens vroeg stond Dylan in de keuken om weer eens iets voedzaams te maken. Hij wou altijd helpen. "Dylan!" Riep een stem opeens. Dylan draaide zich om en schrok. "Hé wie ben jij?" "Ik ben het Jay!" "Dat kan niet Jay is.." Hij slikte. "Er niet meer.. En hij was peuter." "Ik ben het echt Jay! Jort is hier ook ergens. We zijn opgegroeid in de geestenwereld." Zei Jay. "Nee.. Dit kan niet.. Geesten bestaan niet!" "Geesten bestaan wel."
Dylan legde zijn hand op de schouder van Jay. "Dit is echt.." Zei hij. "Dit is ook echt." Dylan kreeg tranen in zijn ogen en gaf zijn kleine broertje een knuffel. Dat voelde fijn, hij had zijn broertje weer in zijn armen.
Toen Jay weer verder ging, maakte Dylan het eten verder klaar. "Mmm.. Lekker Dylan. Dankje dat je kookte voor me." "Geen dank mam, ik help je graag." "Maar.. Uuhh.. Ik moet je iets vertellen." "Wat dan? Als het maar niets verdrietigs is." "Nou.. Niet echt.. Maar het heeft met Jay en Jort te maken." "Nou.. Oké.. Vertel."
"Ik heb Jay gezien en hem geknuffeld. Hij is een geest en Jort ook." Ik verslikte me in een hap wafel. "Dylan, Geesten bestaan niet. Al zou ik je graag geloven, dat kan niet." "Maar mam! Het is echt zo!" "Ik weet dat je verdriet hebt Dylan, maar dat kan niet." Boos pakte Dylan de bordjes en deed ze in de afwasmachine. Ik wou hem niet boos maken..
Dylan gaf de twee kleine de fles. Het waren hele blije kindjes, ze kregen niets mee van al het verdriet.
Voor de eerste keer in twee dagen was Ryan weer wakker. Het kwam door Jay. "Pap, je mag sterven. Kom weer naar ons!" Zei Jay tegen Ryan. "Oké jongen." Zei Ryan en wreef hem door zijn haar. "Vaarwel wereld." Zei Ryan en Jay verdween.
Daar vond ik hem op de grond in de kamer. Ik legde hem in een kist die stond bij de plek waar we hem gingen begraven. "Neeee!" Riep ik. Het was voorbij, echt voorbij. Nooit meer zou ik zijn lichaam voelen. Nooit meer zijn lippen tegen de mijne. Nooit meer niks..
Daar lag hij dan.. Onder net zo'n mooi graf als Jay en Jort. Het goede nieuws was dat hij weer bij Jay en Jort was. Ach wat zeg ik, niks goed nieuws, mijn leven bestaat bijna alleen uit slecht nieuws!
En dan Dylan, geweldige jeugd zeg! Je vader en broertjes sterven! Helemaal fantastisch.
En dan Dylan, geweldige jeugd zeg! Je vader en broertjes sterven! Helemaal fantastisch.
Met mijn armen weid liep ik naar Dylan. "Kom hier lieverd." Samen huilde we. "Waarom.." Snikte ik.
Ik belde de dokter op en vertelde het. Medelijden leek hij niet echt te hebben. Daarna belde ik mijn moeder, zij vond het wel vreselijk en begon ook te huilen aan de telefoon.
Ik vroeg Dylan of hij op Logan en Lesley wou passen en ging naar de buren, dus Rianne. Ik belde aan en Rianne deed open. Ze zag mijn ogen gevuld met tranen en liet me gauw binnen.
Ik kwam binnen en zag daar een van mijn super schattige nichtjes. Remco was Tjitske aan het kietelen en haar lach was heel schattig. Ik begon bijna weer te lachen, maar toen dacht ik weer aan Jay en Jort.
"Kom hier zus." Zei Rianne en ik vloog in haar armen. "Je hebt het ook niet makkelijk." Ik schudde mijn hoofd en mijn tranen kwamen op Riannes truitje. "Wat moet ik nou, ik ben een wrak!" Zei ik. "Je red het wel, dat weet ik zeker en ik zal er altijd voor je zijn."
"Ik vind u zielig tante Rachelle." Zei Sabrine. "Ach meis, dat hoeft niet." Ik gaf haar een knuffel. Wat een lief meiske was zij.
Thuis was Dylan aan het schilderen. Dat had hij al lang niet meer gedaan en dat was zijn grootste hobby.
Logan en Lesley waren allebei aan het spelen. De ene met de blokken en de andere met een speelgoedpaardje.
Toen ik thuis kwam dook ik gelijk in de koelkast. Ik pakte er een pak ijs uit. Ik had een vreetbui, die heb ik steeds vaker.
Toen ik het op had ging ik een boekje lezen wat ik moest voor het werk. Het was best rustgevend, even lezen. Ondertussen gingen de goede herinneringen door mijn hoofd van Ryan, Jay, Jort. Een traan viel op mijn boek. Ik moest niet huilen ik moest genieten van het leven, want het kon zo afgelopen zijn, dat zag je nu wel. Maar genieten is wel moeilijk als je dierbaren kwijtraakt.
's Avonds legde Dylan Logan en Lesley in de wieg en ging zelf ook slapen.
Rond half twaalf ging ik ook slapen. Ik had nog een film gekeken. Ik liep eerst nog naar boven en gaf de twee slapende schatjes en kus op hun hoofd. Daarna kroop ik in bed. De plek was weer leeg. Ik was weer alleen. Nee.. Niet alleen ik had mijn drie zoons. Ik moest van hun genieten. Dat nam ik mezelf voor. Met die gedachte viel ik in slaap.
Update
Rond drie uur 's nachts werd ik wakker van gerommel in de keuken. 'God, is Dylan nou weer zo vroeg op.' Dacht ik eerst en ging even kijken op de kamer van hem. Hij lag er gewoon en ik schrok, niemand anders kon het zijn.
Al snel kreeg ik door dat het een dief was en belde de politie. Ik was hartstikke in paniek, maar bleef zo stil mogelijk.
Net toen de dief wou wegrennen arriveerde de politie. De politievrouw ging in gevecht met de dief, ik stond te kijken vanuit het raam in spanning.
Gelukkig won de politievrouw. De dief had pijn aan zijn gezicht te zien. De vrouwen zijn sterk tegenwoordig.
De politievrouw sloeg hem in de boeien en bracht hem naar de auto. Ze keek nog even of er niets was gestolen, wat dus wel zo was en gaf ons de spullen terug.
Aan het ontbijt vertelde ik Dylan niks, hij maakte genoeg ellende mee. Ik ging naar de graven kijken en begon weer te huilen. Ik haatte dit huis, alles hier. Hier gebeurde allemaal ellende en die sfeer bleef hangen. Ik wou hier weg, weg van dit huis. Als het hier in de straat was boeit me niet, maar ik wil niet meer in dit huis zitten!
En ja, ik kreeg mijn zin. Ik verkocht de meubels en daar kreeg ik veel geld van, ook had ik nog geld geërfd van mijn vader en Ryan natuurlijk. Ik had zat geld voor dit prachtige, best wel grote huis.
Het had een terras, een speeltuin, heel handig voor als de tweeling groot is, een garage met maarliefst twee auto's en dan het gewone huis. Dylan had een eigen kamer en Logan en Lesley sliepen bij mij. Er was nog wel een kamer over, maar ik had ze liever dicht bij mij. We hadden een open keuken, aan de grote kamer aangesloten. Ook hadden we een badkamer, niet groot niet klein.
Achter het huis lag een vis vijvertje, een prachtige rivier en een stuk waar het nieuwe tuintje moest komen. Dat stuk kreeg ik er gratis bij, maar was ook toegankelijk voor andere bewoners.
We hadden de schilderezel van Dylan en de graven meegenomen. Eenmaal in het nieuwe huis zette we direct de ezel van Dylan neer en hij begon met schilderen. Het leek echt op een nieuw begin, al lag het huis gewoon in dezelfde straat. Het leek ook alsof we gewoon blijer waren en alle ellende verdween.
Ik ging zitten bij de haard, ja die hadden we weer, en las een boekje. Het was een roman en ik vond hem prachtig.
Logan en Lesley zaten bij mij fijn te spelen met hun speelgoed. Een paar speeltjes hadden we natuurlijk voor hun meegenomen.
Na een halfuurtje lezen had ik geen zin meer en ging buiten zitten. De twee kleine kwamen achter me aan en samen genoten we van het prachtige uitzicht op de rivier en weg. Het was een best wel grauwe dag, maar dat maakte me helemaal niets uit.
Ik zag Logan opeens proberen te staan en lopen en ik besloot hem te helpen. "Dus jij wilt lopen." Zei ik tegen hem en hij keek me een beetje onbegrijpend aan. Stapje voor stapje liep ik naar achteren en hij liep goed mee. Ik vergat al mijn gedachtes en focuste me helemaal op Logan. En ook op Lesley natuurlijk, maar die zat fijn alleen te spelen op het terras.
Dylan had zijn schilderij af. Trots keek hij ernaar, hij werd steeds beter! Later wou hij er graag zijn beroep van maken en ik denk dat dat hem gaat lukken ook!
We begonnen weer honger te krijgen, dus pakte we allebei een boterham uit de koelkast.
Ik gaf Logan en Lesley hun fles. Ik wachtte even tot ze het op hadden en nam ze weer mee naar binnen.
Binnen keek ik eens goed in de spiegel. Ik was er niet op vooruit gegaan, ik had meer rimpels dan ooit en ik vond zelf ook nog best dikke wallen.
Dylan had een computer op zijn kamer. Hij keek wie online was op de chat en ging leuk met iemand chatten.
Nadat ik de tweeling in hun bed had gelegd, doofde ik het vuur. Ik zou het anders toch vergeten en ik ben erg bang voor een brand.
Dylan ging om negen uur in bed liggen en keek nog even naar de TV. Om half tien was zijn programma afgelopen en kroop hij onder de dekens en viel in slaap.
Om half elf ging ik ook slapen. Ik keek naar mijn twee slapende schatjes, het was fijn dat ik niet alleen was. Ik moet echt mensen om mij heen hebben. Met een fijne gedachte viel ik in slaap.
Update
Al vroeg was ik bezig met de was die door het hele huis lag. Ik deed het in de wasmand die op de badkamer stond, als die vol zat zou ik het wel in de was stoppen.
Net toen ik aan het ontbijt wou beginnen hoorde ik een stem. "MAM!" Riep die stem vrolijk. Ik draaide me om en schrok, dat was Jay! "Huh, nee, dat kan niet!" Ik voelde voorzichtig aan het hoofd van Jay. Dit was wel echt. En ik geloofde Dylan niet!
Ik ging verder met het ontbijt, pannekoeken. Weer eens iets anders als cornflakes. Zou ik het Dylan vertellen? Ja, ik moet dat doen en mijn excuses aanbieden, omdat ik hem niet geloofde.
Toen ik net het eten klaar had kwam Dylan naar de kamer gelopen. "Goedemorgen." Zei hij vrolijk en zag de pannekoeken, hij lachte. Ik pakte twee bordjes en we begonnen te eten. "Dylan.." "Ja?" "Ik heb Jay gezien en ik geloof je." "Ik zei het toch!" "Sorry dat ik je niet geloofde schat." "Is niet erg mam, het klonk ook raar."
Dylan ruimde de bordjes op en ik ging naar de twee kleine toe. Ze waren al wakker. Ik gaf ze allebei een knuffel en natuurlijk de fles.
Ik moest vandaag ook weer werken en Dylan natuurlijk naar school, dus belde ik een oppas. Ze kwam gelijk, dus ik hoefde me helemaal geen zorgen te maken.
Ik hoorde de toeter van de auto en gaf Logan en Lesley een zoen op hun hoofdje. "Ik zie je op school." Zei ik tegen Dylan. Toen ik in de auto stapte kwam de oppas al aan. Ik begroette haar en reed weg.
Ongeveer een uur later kwam de bus van Dylan. "Let goed op mijn broertjes." Zei hij tegen de oppas. Hij was erg bezorgt om hun na alles wat hij had meegemaakt.
Logan en Lesley speelde een hele morgen met hun speeltjes. De ene had een auto en de andere een paard.
De oppas hoefde niet veel te doen. Ze keek wat naar ze en verder kon ze wat voor zichzelf doen.
Toen ik thuis kwam gaf ik de oppas fooi en liep naar mijn kleine mannekes toe. "Mama heeft promotie gemaakt!" Zei ik en gooide Lesley in de lucht. Logan zat er naast en keek me smekend om aandacht aan. Ik gaf hem ook een knuffel en kietelde hem.
Dylan had een meisje uitgenodigd, genaamd Ellen. Ze leek me heel aardig, maar ik vond haar wel heel dun.
Toen Dylan en Ellen binnenkwamen ging de huistelefoon. "Met Rachelle." "Hee zus, met Sylvia. Uhm.." Ze begon te huilen. "Wat is er meis?" "Mam is gestorven." "Wat? O nee, waaraan?" Ik kreeg een brok in mijn keel. "Ouderdom denk ik." "Ohw.. Schat, sterkte. Ik moet hangen. Doei." "Doei."
Ik besloot om het nog even niet aan Dylan te vertellen, hij had het druk. Ik vond ze al snel in elkaars armen, dat werd wat.
Uit het niets gaf Dylan Ellen een kus, vol op de mond. Gelukkig wees Ellen hem niet af, want dat had ik heel erg gevonden.
Dylan pakte de hand van Ellen en zei: "Lieve Ellen. Ik ken je al een tijdje van school en sinds vandaag weet ik het zeker. Ik ben verliefd op je. Dus mijn vraag, wil je met me?" "Natuurlijk gekkie!" Ze gaven elkaar een zoen en de liefde spatte ervan af.
Aan het eten vertelde ik Dylan dat zijn oma was gestorven. Hij vond het erg, maar als snel ging zijn gedachten naar iets anders. Hij plofte neer op de bank en staarde wat naar de muur. Zijn gedachten ging helemaal naar Ellen. Ellen, Ellen, Ellen. Het was een slim meisje, die in een klein huisje woonde volgens Dylan. Hij vertelde vol vreugde over haar en dat deed mij erg goed.
's Avonds legde ik Logan en Lesley in de wieg. Dylan kwam ze ook nog een nachtzoen geven. Ik vind het persoonlijk erg fijn dat Dylan zo is tegenover zijn broertjes. Hij kan een vaderfiguur voor ze zijn.
Dylan en ik gingen tegenlijk naar bed. Dylan droomde over Ellen en ik droomde over een geweldige toekomst, met geen ellende en vele kleinkinderen.
