Hoofdstuk 22
Ondanks dat ik nog een tiener was en mijn vader en ik het niet altijd eens waren, vertrouwde hij mij en gaf hij mij de legacy. Ik vond het erg bijzonder dat mijn overgrootmoeder dit was begonnen en wou het dan ook doorzetten.
Sinds Conner ook tiener is kan ik het nog beter met hem vinden. Hij volgt mijn tips op, zoals dat hij spieren moet kweken.
Elke avond ging ik samen met Conner op het speeltoestel zitten en praten over dingen. Ik praatte met hem over Conner en hij met mij over meisjes die hij leuk vond. We praatte ook over mam en pap en zo'n dingen. We vertrouwde elkaar in zo'n dingen.
Ma en pa waren nog altijd klef. Ze zoenden zelfs als Jacob er was. Ik schaamde me kapot en ging dan snel naar een andere kamer.
Toen ik een keer even buiten was en weer naar binnen kwam, trof ik mam en pap aan terwijl ze.. Ja.. Het aan het doen waren. Ik gilde en rende naar buiten.
Na een paar minuutjes kwam pap naar buiten en begon op me te schreeuwen. "Jade, je komt niet zomaar onze kamer binnen!" "Kan ik er wat aan doen, ik loop altijd zo! Doe het dan 's nachts!" "Oh, Jade.. Laat ook maar! Nu naar je kamer!" "Wat nou? Wat heb ik gedaan." "Naar je kamer!"
Ik draaide me om en maakte een 'Talk to the hand' gebaar en liep naar binnen, maar niet naar mijn kamer.
Nee, ik rende de deur uit, recht naar het park. Niemand was er te bekennen, want ja, het was middernacht. Ik ging liggen op een bankje, maar vond mijn rust niet. Slapen heb ik dus niet gedaan. Ik dacht na over wat er was gebeurt. Dit gebeurde vaker, maar nog nooit zoiets en zo heftig. Ik wil niet meer naar huis toe. Ik wed dat het weer gebeurt.
's Morgens vroeg Conner aan pa waar ik was, want hij kon me niet vinden. "Geen idee, ik denk op haar kamer, want we hadden gister een ruzie.." "Oh, maar daar was ze niet." Pap ging het aan mam vragen. "Heb jij Jade gezien?" "Nee.. Niet meer sinds gisteravond." "Mmm.. We zien het wel na school, ze zal wel al vertrokken zijn."
Ondertussen was ik in het park aan het jammen met iemand. Ik kende haar, ze was een ver familielid van me. Hopelijk herkende ze me niet, want ik moest naar school.
Ik ging helemaal los en voelde me vrij. Ik kende toch niemand die naar ons aan het kijken was en ook geen paparazzi.
's Avonds zag ik opeens Jacob. Hij had ook ruzie gehad. Ik rende naar hem toe en knuffelde hem. Samen gingen we op een bankje zitten en we zoende innig.
We danste zelfs, iedereen keek naar ons, maar dat boeide ons niet. Wij hadden lol en dat was het belangrijkste.
Even had ik het moeilijk, want mijn kleinste broertje Lens was jarig Jacob nam me vast en zei: "Het komt wel goed." Er was nu paparazzi en ze maakte foto's, maar op dat moment, boeide het me voor geen meter.
Maar toen opeens kwam er politie het park binnengerent. Een politieman ging naar Jacob en een naar mij. "Mee jij jongedame! We zoeken je al de hele dag. Je ouders zijn ongerust." Ik schrok en werd direct meegenomen. Ik schaamde me kapot. Daar zat ik dan, in een politieauto en niet voor de lol.
Ik werd afgezet door de politie en moest even op de stoep wachten. De politieman haalde mijn vader. Pap kwam naar mij toe gerend en begon weer te schreeuwen. "Pap, ik heb hier geen zin in! Ik ben moe en dit is de reden waarom ik ben weggelopen." Huilend rende ik naar binnen.
Mam stond ongerust in de kamer. Ze pakte me vast en zei: "Waarom liep je weg schat?" "Door papa, hij wordt altijd boos op me, al is het niet mijn schuld." "Och schat, soms is papa een chagarijn, maar misschien komt het ook doordat zijn vader er niet voor hem was?" "Waarom niet?" "Ja.. Jou opa, zijn vader dus, is gestorven en zijn twee broertjes ook." "Ow.. Maar dat wist ik niet.. Maar alsnog hoeft hij niet boos op mij te worden." "Daar heb je gelijk in schat."
Mam gaf me een knuffel. "Alles komt goed. Ik praat wel met papa." "Oké mam, dankje. Ik hou van je." "En ik van jou."
