Hoofdstuk 27
Stacy had een prachtig roze kamertje gekregen.
Het had al een poppenhuis, xylofoon, blokkendoos, kledingkast en natuurlijk een wiegje met pop.
Elk flesje gaf ik Stacy met plezier, die kleine oogjes die sluiten en genieten. Zo lief.
Elke dag legde ik haar dicht tegen me aan. Wat was ik trots op mijn kinderen.
Preston vond zijn zusje erg leuk. Ik nam hem vaak mee naar het kamertje van Stacy en dan keken we samen naar haar.
Maar de tijd was voorbij gevlogen en Preston was alweer opgegroeid tot een kind. Hij was een stoer jongetje geworden.
We hadden zijn kamer groen behang gegeven, want dat was zijn lievelingskleur. Op zijn kamer had hij nog de blokkentafel en de speelgoedkist, dat was nog steeds leuk.
Preston speelde nog vaak met zijn blokken, maar nu bouwde hij er torens van in plaats van het in zijn mond stoppen.
Hij vond zijn zusje geweldig en stond vaak bij de wieg. Het was zo lief, hij kon niet wachten tot Stacy peuter was en ze samen konden spelen.
Ondertussen was Jacob nog altijd veel met zijn werk bezig. Wij, zijn gezin, kregen weinig aandacht. Dat was vooral niet echt leuk voor Jacob.
Stacy was een onrustige baby die vaak huilde. Als ik haar alleen liet, huilde ze. Ik liep nog tot laat in de avond met haar rond te wiegen. Ik werd erg bijna wanhopig van.
Als ik dan bij haar wiegje stond viel ik bijna op van vermoeidheid. Ik kon gewoon instorten.
Vaak kwamen de tranen gewoon tevoorschijn. Ik had gewoon het gehad.
Op een avond was ik gewoon helemaal ingestort en kreeg Jacob de volle laag. "Jacob, ben je er nu eindelijk! Die baby is gewoon hartstikke onrustig en je trekt je er niets van aan en gaat gewoon! Ik trek het echt niet meer, weet je wel niet hoe kapot ik ben! Je gezin bestaat ook nog, niet alleen je carrière is belangrijk." "Maar schat, zo verdien ik geld." "Jacob, we zijn al rijk! Dat is gewoon geen excuus."
"Oh schat, het komt wel goed. Ik zal meer mijn best doen. Je hebt waarschijnlijk gewoon even een dip."
Ik duwde hem weg. "Ik hoef jou medelijden niet! Nu zeg je het en morgen ben je het allemaal vergeten en doe je alsof er niets is gebeurd! Alsjeblieft Jacob, meen eens wat je zegt."
's Morgens riep Preston mij, hij had de ruzie gehoord. Ik was nog steeds triest. Preston was er altijd voor mij en ik voor hem, hij vond al die ruzies ook niet leuk. En hij vond het al helemaal niet leuk dat zijn vader er niet voor hem was.
Hij wist me altijd weer vrolijk te maken met zijn gekke gezichten. Het was echt een schat van een zoon.
Preston was echt een moederskindje, tegen zijn vader was het "Hoi, doei, succes op het werk." Meer niet. Achja, ik vond het niet erg en Jacob was het zelf schuld.
Na een paar maanden groeide Stacy op tot een peuter. Ze speelde veel met haar poppen. Ze was nu ook een stuk rustiger en ik hoefde niet meer 24/7 bij haar te zijn.
Ze was een knuffelbeertje en wou altijd knuffelen, het maakte niet uit met wie.
Preston en Stacy speelde vaak samen, zelfs met de poppen. Ook al haat Preston poppen, hij speelt graag met met Stacy.
Op de kamer van Preston spelen ze altijd met de blokken, al stopt Stacy ze meer in haar mond.
Ze waren echt beste vriendjes en speelde echt altijd samen. Ik hoefde niet meer veel op Stacy te letten door Preston en dat was echt fijn.
Als ik Stacy even nodig had, dan was Preston altijd triest, maar als ik vroeg of die kwam kijken naar wat dan ook, kwam die.
Terwijl ik Stacy dan leerde lopen, schommelde Preston. Hij zag dan hoe hij ook had leren lopen.
Jacob was altijd boven, de ruzie had niet geholpen. Zijn carrière was blijkbaar heel belangrijk.
Toen Preston een maand op school zat, hadden we een verrassing voor hem. We gingen hem het prachtige land Frankrijk laten zien! Jammer genoeg kon Stacy wel niet mee, maar zij ging naar mijn vader en moeder. Het was een wonder dat Jacob mee ging en zijn carrière heel even op de tweede plaats zette, maarja.. Tijd om Preston ons favoriete land te laten ontdekken.
Update
In Frankrijk liepen we naar het parkje waar wij ook waren geweest. Net als toen was het er weer rustig, alleen was het een drukke insectenboel. Preston vond het leuk om er een te vangen en dan thuis neer te zetten.
Preston miste Stacy wel een beetje, ik gaf hem een knuffel. "Je ziet haar maandag weer." "Weet ik." Hij lachte naar me.
In het park ontmoette Preston een meisje, ze heette Capucine Bion. Haar voornaam was dus Capucine. Capucine had geen logisch meisjeskapsel, het was apart, maar wel leuk.
Vanuit het bankje waar ik zat met Jacob kon ik hun zien en horen.
Ze konden het goed vinden en direct hadden ze hele gesprekken en speelde ze met elkaar.
Er kwam zelfs een knuffel te pas. Het was heel lief om te zien. In twee uur waren ze goede vrienden geworden.
Preston riep mij. "Mam, dit is Capucine. Capucine, dit is mijn moeder, Jade."
Ik vroeg Capucine waar ze woonde en naar haar hobby's. Ze zei dat ze het leuk vond om in de spotlights te staan en dat ze hier in de buurt woonde.
Vroeg in de avond gingen we naar een grafkelder. Vaak lagen er stenen op iets waardevols of voor een verborgen ingang.
Vaak was er iets waar je op moest gaan staan. Dan ging er een deur open of iets anders.
Uiteindelijk waren we bij het einde. Dat was een heel groot doolhof met vele schatten.
Een van de schatten was een kist met vele gouden muntjes.
De laatste dag lieten we Preston de wijnbrouwerij zien.
Ik mocht iets doen wat ik altijd al wou. Mijn eigen wijn maken en druiven prakken in een grote bak.
Ik viel wel een keertje in de druivenprut, maar dat maakte me niet uit.
Dan moest ik aan een wiel draaien en mijn fles met wijn was klaar.
Na een hele middag daar te zijn gewest was het tijd om te gaan pakken. We moesten het vliegtuig halen.
Laat in de avond kwamen we thuis. We haalden Stacy op van mijn moeder en gingen naar huis. Jacob pakte haar op de arm en wou d'r knuffelen, maar ze begon te huilen.
Bij mij was ze direct weer rustig. Je kon echt merken dat ze niet veel aandacht kreeg van d'r vader.
Ook Preston gaf Stacy een knuffel. Ze hadden elkaar echt gemist.
Jacob trok zich totaal niks aan van dat Stacy bij hem begon te huilen.
's Morgens hadden Jacob en ik weer eens ruzie. "Kun je ook een vroeg opstaan om je de fles te geven. Misschien gaat ze dan niet bij je huilen." "Jij staat altijd gewoon op." "Ja, want jij negeert me 's morgens en dan doe je alsof je nog slaapt." "Niet waar." "Hoe weet je dan dat ik opsta?" Hij negeerde mijn vraag. "Jij wordt ook om alles kwaad Jade." "Ja, want je helpt nooit mee met de kinderen! Ik weet nog toen je hier net woonde. Je maakte ontbijt voor me en regelde een vakantie." "Ja, toen hadden we nog geen kinderen.. Nu ben je altijd met hun bezig." "Ja, kinderen eisen veel aandacht op, maar jij wou ze ook! Of was het een ongeluk dat je geen condoom om had."
"Ach, kom nou eens hier schat. Je hebt me al lang niet meer gezoend en al het al heel lang niet meer gedaan." "Ik kus je niet totdat je meehelpt en voordat ik jou weer in mij laat, moet veel gebeuren."
Preston stond ondertussen met zijn oor tegen de deur. Hij had alles meegekregen.
Ik liep de kamer af en schrok me en Preston schrok zich van mij. "Ow.. Je hebt alles natuurlijk gehoord." Preston knikte. "Sorry, papa en ik hebben vaak ruzie de laatste tijd, het is niet leuk voor jou, maar ik kan er niks aan doen."
Ik gaf hem een knuffel. "Mam, ik wil een gewone vader, die mij net zoveel aandacht geeft als jij. Het voelt alsof ik alleen een moeder hebt en alsof pap gewoon een man is die hier rondloopt." "Ach schat, ik weet het en ik zeg het hem elke keer. Toen je baby was, was hij nog anders. Hij was bijna 24/7 bij je." "Toen merkte ik het nog niet.." "Het komt wel goed."
