Hoofdstuk 29
"Hoi!" Zei Preston toen hij de deur opende. "Hoi Preston, heb je me niet gemist?" Preston keek goed. "Capucine?" "Ja, dat ben ik." Preston vloog haar om de nek. "Ja, ik heb je heel erg gemist." Hij nam haar mee naar binnen en leidde haar rond.
Samen gingen ze in het bubbelbad zitten. "Nou.. Je bent dus echt rijk." Zei Capucine. "Nou ja.. Eigenlijk wel. Maar, wat kom je eigenlijk doen?" "Ja, ik ben nu een paar weken een tiener en ik wou het jou laten zien. En ja.. Misschien kon ik hier blijven?" "Ja, natuurlijk mag je hier blijven." Preston lachte.
Toen het donker begon te worden, sprongen ze nog even samen op de trampoline. Zo werden zo ook lekker droog.
Ze stapten van de trampoline af. Ze zeiden niks en keken in elkaars ogen. Ze droomde weg.
Opeens zei Preston weer iets. "Uhh.. Zullen we even TV gaan kijken." "Oh ja, is goed." Samen liepen ze naar binnen.
Ze keken naar een romantische film. Preston deed alsof hij gaapte en legde zijn arm om Capucine. Capucine ging tegen hem aan liggen en zo keken ze verder.
's Avonds ging iedereen naar bed. Capucine sliep op een kamer die leeg was. Er stond alleen een bed.
De volgende morgen maakte Preston Capucine wakker. Ze knuffelde. "Heb je goed geslapen?" Vroeg Preston. "Ja hoor, fijn bedje." Ze lachte.
Preston lachte naar Capucine en keek haar diep in de ogen.
Hij keek naar de lippen van Capucine. Langzaam bewoog hij zijn hoofd naar de hare, totdat hun lippen elkaar raakte.
Na de zoen keek hij naar onder. Had hij dat wel goed gedaan. "Uhh, ja.. Ik moet even wat doen." Zei hij en liep snel weg.
Hij liep door de kamer van Stacy, die nog lag te slapen. Voorzichtig deed hij de deur open en rende zijn kamer binnen.
Capucine rende Preston achterna. Ze pakte Prestons handen. "Preston, mocht je denken dat ik je niet wou zoenen. Ik wou het wel. Heel graag." Ze bloosde. "Echt waar?" "Ja, je bent zo lief en knap. Ik dacht eigenlijk dat jij mij nooit zou willen."
"Maar natuurlijk wil ik jou. We ontmoette elkaar in Frankrijk en waren direct beste vrienden. We belde bijna elke dag toen ik weer hier was en ik kon jou alles vertellen. Over mijn vader, school en zo'n dingen. Ik had als kind nooit gedacht dat ik verliefd op je zou worden. Maar toen je zo voor mijn deur stond, kreeg ik direct vlinders in mijn buik. Lieve Capucine, wil je verkering met mij?"
Capucine begon hevig te knikken. "Ja, ja, ja. Ik wil heel graag verkering met je." Preston gaf haar een zoen. "Ik hou van jou." "Ik meer van jou."
Hand in hand stonden ze naar elkaar te kijken. Ze fluisterden een boel lieve woordjes naar elkaar.
Innig zoende ze. Het was echt heel lief en als ouder had ik het eigenlijk wel verwacht.
Ik liep de kamer van Preston binnen en riep. "Ik kom de was ha.." Verder kwam ik niet, want ik zag Preston en Capucine in elkaars armen. "Nou.. Is het wat ik denk?" "Ja mam. We hebben verkering." "Ik wist wel dat je goede smaak had." Ik gaf Capucine een knuffel. "Welkom bij de familie McTree."
"Mam.. Misschien is het ook tijd voor jou om weer liefde te zoeken. Je verdient het." Dat zette me aan het denken. Misschien had hij gelijk.
Ondertussen zette Stacy het vuilnis voor me buiten, maar ze liet het paf op de grond vallen uit schrik van de persoon die voor haar stond.
Update
"Hee Stacy. Wat kijk je verschrikt." "Ja-ja-jacob." "Ja, zo heet ik. Maar je mag me papa noemen, want ik ben natuurlijk je papa." "Nee nooit, ik haat jou!" "Ik haat je moeder." Stacy keek met een verschrikt gezicht naar het zwarte gezicht van Jacob. Ze wou naar binnen rennen en begon met 'Mama' schreeuwen.
"Ho, ho dametje." Zei Jacob en hield haar tegen en hield zijn hand stevig voor haar mond. "Je mama mag niet weten dat ik hier ben geweest. Hou het stil, want als ik erachter kom dat je het hebt verteld gebeuren er geen leuke dingen. Of het nu met jou is of met je broer of moeder." Stacy wou in zijn hand bijten, maar ze durfde het niet. Ze was bang, hartstikke bang voor d'r eigen vader.
Verschrikt bleef Stacy achter. Ze keek hoe hij weg liep en rende snel naar binnen, maar ze hield haar mond. Ze wou niet dat er erge dingen gingen gebeuren.
Ik stond in de keuken en keek uit het raam. Ik zag Jacob voorbij lopen. Ik schrok, hij was ons nog niet vergeten! Snel rende ik naar Preston.
"Preston, ga nu je spullen pakken. Zeg het ook tegen je zusje en Capucine." "Waarom?" "We gaan verhuizen, ik zag je vader. We moeten hier weg. Hij mag niet weten waar wij wonen." "Oh oke! Ik schiet op. Maar waar gaan we heen." "Naar een leuk, groot huis. Iets kleiner als dit, maar met een vele grotere tuin. En nu opschieten!"
We reden naar een huis in een inham. Het lag aan de rand van de stad, hier kon hij ons nooit vinden. Ernaast stond nog een klein huisje, dat was van de buren, die er nog niet waren.
Dit was de grote tuin. Het had een speeltuin en een heel groot zwembad met brug.
Boven was het nog helemaal leeg. Maar dat maakte voor een tijdje niet uit.
Onder was alles klaar. We hadden een bijkeuken, keuken, studeer en computerkamer in elkaar, woonkamer, eetkamer, kleine badkamer, creatieve kamer, gang en een kamer met de fietsen, een motor en een grote auto. Buiten stond nog een auto, maar iets kleiner. Zolang we geen slaapkamers hadden, konden we in de kamer slapen en de badkamer was geen probleem, want we hadden deze kleine.
Blij sprongen de kinderen in het zwembad. Ze vonden het huis geweldig, al was de rede van de verhuizing niet geweldig. Ik was blij dat ik daar weg was en nu ver weg van Jacob was. Hier vind hij ons nooit.
Update
Ik keek graag naar de kinderen, hoe ze blij zwommen in het zwembad. Als Jacob hun iets aan zou doen.. Daar wil ik niet eens aan denken. Stacy haalde me uit mijn gedachte. "Mam! Mam!" "Oh, ja. Sorry, was aan het dromen." "Kom ook zwemmen." "Mmm.. Nou oké."
Ik trok met bikini aan en sprong met een bommetje in het zwembad. Het voelde goed om ook weer eens iets leuks te doen, samen zwemmen met de kinderen.
Stacy spetterde me nat en ik spetterde terug. We deden wedstrijdje wie het langst onder water kon blijven.
Na een tijdje gezwommen te hebben, gingen we lekker liggen in de stoelen.
Opeens stond Capucine op. "Kom eens, ik moet wat vertellen." Zei ze. "Wat is er?" Vroeg ik. "Nou ja.. Dat huisje hé.. Dat wordt van mij." "Ga jij daar wonen?" Zei Preston. Capucine knikte. "Mag dat wel van je ouders?"
"Ja, zij kopen het voor me. Ik wou al heel lang hierheen verhuizen, maar mijn ouders niet. Nu ik tiener ben kan het, maar mijn ouders vonden het eigenlijk te gevaarlijk zo in mijn eentje. Maar toen verhuisde jullie hierheen en dat vertelde ik tegen mijn ouders. Na lang nadenken mocht het toch van hun, omdat als er dan iets is, ik hele lieve buren heb." "Nou, dat vind ik echt heel lief van je ouders." "Ze zijn ook lief, heel lief." "Nu hebben we een leuke buurvrouw!" Riep Stacy ertussendoor.
Preston omhelsde Stacy. "Nu hoef ik je nooit meer te missen. Ik hou van je." "Ik hou van jou." "Mam, ik heb een vraag." "Ja?" "Zou er een weggetje kunnen komen van Capucine's tuindeur, naar onze tuin, want zij heeft geen tuin en dan hebben we een gezamelijke tuin." "Natuurlijk, Capucine is ook al een beetje een deel van onze familie."
Zo gezegd zo gedaan, in een week was er een weggetje. Heel handig, ook als je even naar haar op bezoek wou.
In avonden was Preston vaak bij Capucine. Ze wouden vaak horrorfilms kijken en die wouden Stacy en ik niet zien.
Ze keken natuurlijk niet alleen film. Er vond ook want zoenen plaats, eigenlijk grotendeels zoenen.
Al Preston ging stond Capucine bij het raam hem uit te zwaaien en ze keek hoe hij naar zijn huis liep. Het was zo lief.
Zo lang wij geen bovenverdieping hadden, sliepen we dus in de kamer. We sliepen niet op de bank of vloer, nee we hadden gewoon bedden in de kamer geplaatst. Stacy sliep bij mij in bed en Preston in een eigen bed.
Als ik boven stond in die lege ruimte, leek het echt geel groot. Zonder muren, meubels, was het zo leeg. Dat er maar snel werd gebouwd.
Preston had een nieuwe hobby, beeldhouwen. Hij ging hem al redelijk goed af.
Hij had een stoel gemaakt, je kon er zelfs op zitten, maar laterna verkocht hij hem toch.
Op een middag ging Preston samen met Capucine naar het park.
Samen gingen ze op een bankje zitten, helemaal tegen elkaar aan gekropen.
Opeens kwam er iemand aangelopen. "Hallo Preston." Zei hij. Het was Jacob weer! "Ik zie dat je een vriendinnetje hebt." Preston slikte.
"Godverdomme, wat doe jij hier?" "Gewoon.. Ik ben vrij." "Laat mij en mijn familie met rust! Je hebt al een deel van mijn leven verpest. Dus rot op! Ik vertel mam dat ik je heb gezien."
"Wat kan je moeder nou doen? Ik ben veel sterker als haar. Zei kan alleen praten en schreeuwen, net zoals jij." "Jacob, je bent een slecht mens. Ik haat jou!"
"Trouwens.. Ik zou maar niks tegen je moeder zeggen, praat er maar met je zusje over. Zij heeft mij ook al gezien. En.. Je weet niet wat ik jou, je zusje en je moeder aan kan doen. Pas maar op! Ik doe alles om je moeder pijn te doen!" "Blijf van mijn familie af!"
"Rot gewoon op Jacob, ga je eigen leven verzieken!" "Haha, nee, dat zou ziek zijn. Ik wil nog een ding van je weten, zijn jullie verhuist?" "Ja." "Waarheen?" "Daar kom je nooit achter." "Oho.. Wacht maar!" Jacob rende het park uit en verdween.
Capucine pakte zijn handen. "Alles komt goed schat, ik ben er voor je en je familie ook. Ik wou dat je ook een lieve vader had.." "Dankje.. En ja, dat wil ik ook wel."
Capucine zag vlinders. "Kom Preston, ik ga er een proberen te vangen!" En het lukte haar. Ze nam hem mee naar huis voor Stacy.
Weer thuis was Stacy aan het schommelen. "Stees, kom is. Stop is met schommelen. Ik moet je iets vragen." "Wat dan?"
"Nou.. Ik was net in het park en toen kwam Jacob, of nou ja, papa. Hij zei dat jij hem al had gezien en hij bedreigde me met dat hij iemand iets aan kon doen." "Ja, dat deed hij ook bij mij!" "Wanneer?" "Nou, de dag dat we verhuisde. Ik zette het vuilnis buiten en toen stond hij voor me. Ik wou mam gaan roepen, maar hij hield me tegen en hield een hand voor mijn mond. Hij bedreigde mij daar ook mee." "Dus toen zag mam hem weglopen." "Ja, dat kan zo zijn!" "Hij vind ons hier toch nooit."
"Lieverd, ik was er ook bij. Je vader is echt een gemeen mens. Ik ben er echt voor jullie. Ik help jullie."
Ze knuffelden allemaal. Het kwam wel goed, zolang we oplette overal waar we kwamen. En als er iets gebeurde, wisten ze wie het was.
Ja.. Ze moesten echt overal waar ze waren goed opletten en niemand vertrouwen.
Maar.. Er was ook goed nieuws. Na twee maanden hadden we alle muren staan boven. We hadden een gang en al drie slaapkamers en op die kamers een TV hoek. We hadden ook al twee badkamers, maar zonder alle spullen erin. Er was ook nog een lege kamer, we wisten maar niet wat daar moest komen.
