Hoofdstuk 4
In de tijd dat Grace nog een peuter was had ik haar leren praten. Snel ging het niet, maar haar gebrabbel werd wel duidelijker.
Achmed leerde Grace lopen. Zo waggelde ze wat door het huis en konden we met haar aan het handje een blokje om lopen.
Ook had Achmed een baan gekregen in de supermarkt. Hij wou geen baan die uren in beslag nam, hij wou een gewone parttime baan.
En nu was Grace opgegroeid tot kind. En natuurlijk had ze ook een nieuwe kamer gekregen, met spiegel.
En een kledingkast naast haar openhaard. Op haar kledingkast stonden drie poppen, ze hield echt heel veel van poppen.
Naast haar bed op haar nachtkastje stond ook een pop, dat was haar favoriete pop en die had ook een naam gekregen, Summer.
Bij de openhaard stonden 2 stoelen, heel fleurig in een bloemenvorm. Perfect voor een kinderkamer.
Ik was weer zwanger geworden. En deze keer was ik in verwachting van een tweeling, het geslacht wist ik niet, dat wou ik niet weten. Een verrassing was leuker.
Achmed vond het ook weer helemaal geweldig, hij hield van kinderen en vond het geweldig ze zien opgroeien en de veranderingen die ze doormaken.
Ik ging gewoon werken, ik wou niet weer een hele grote achterstand oplopen.
In de auto zat mijn buik steeds meer in de weg. Hoe dikker die werd, hoe meer last ik had en ook pijn kreeg in mijn rug. Uiteindelijk heb ik dus ook de laatste drie maanden verlof gevraagd.
Als ik thuis was hielp ik Grace met haar huiswerk, zo bracht ik en veel tijd met haar door en was zij sneller klaar.
Elke dag voelde Grace aan mijn buik. Vaker voelde ze de baby's trappen en zag je ook in mijn buik een voetje uitsteken.
Op een dag begon Grace heel verlegen tegen me te praten. 'Mam...' Begon ze terwijl ze naar de grond keek. 'Als je de baby's krijgt hé...' 'Ja, dan...' 'Heb je dan nog wel tijd voor mij? Zie je mij dan nog wel staan, want dan heb je hun toch?' 'Lieve schat, ik zal altijd van jou houden, ik hou evenveel van hun als van jou. Je zult me nu alleen moeten delen, maar je blijft echt evenveel aandacht krijgen.' Grace knikte voorzichtig. 'Kom eens hier.' Zei ik en opende mijn armen. Ik gaf haar een dikke knuffel.
Na negen maanden kwamen de weeën. Ik was gewoon thuis bevallen, dat vond ik het fijnste.
Ik kreeg twee prachtige meisjes, Amy en Holly. Rechts is Amy en links is Holly.
Trots waren we op onze meisjes. Achmed vond het niet erg dat hij geen zoontjes had, zijn meisjes vond hij even leuk.
Dit was de kinderkamer. Heel vrolijk en kinderlijk.
Toen Achmed naar zijn werk ging en Grace nog op school was ik de hele tijd bij de baby's. Om de beurt droeg ik met ze. Dit zou de laatste keer zijn dat ik zo'n kleine hummeltjes had, dit waren onze laatste kinderen.
Toen Madelief thuis was riep ik haar direct en ze kwam naar boven gehollen. We gingen zitten. 'Kijk Grace, dit zijn je zusjes, Amy en Holly.'
'Wat zijn ze schattig mama! En het zijn zusjes! Tenminste geen vervelende broertjes.' 'Jongens zijn ook leuk hoor schat, maar ik weet zelf ook niet hoe broertjes zijn.'
Ik vertelde Grace over dat ik vroeger ook met drie meisjes in huis was en dat ik ook de oudste was en dat ik dat altijd zo leuk heb gevonden. Nog uren zaten we met z'n tweetjes de kletsen terwijl we keken naar onze nieuwe gezinsleden.
